Deze week zat ik met Peter op de bank met een kop thee. We hadden het over onze oudste dochter die dit jaar in het laatste jaar zit van de middelbare school en een profielwerkstuk moet maken. Het is een project waar je een jaar lang aan werkt en wat ze straks moet presenteren aan ouders, vrienden en klasgenoten. Dat vraagt best veel en met de deadline die steeds dichterbij komt loopt de spanning op.
Vorig jaar had ze een onderwerp gekozen waar ze uiteindelijk hopeloos vast in liep. We hadden al meerdere keren aangeboden om haar te helpen, maar ze vond dat ze het alleen moest oplossen. Het is ten slotte haar eindwerkstuk.
Tijdens onze dagelijkse potjes Rummikub (waar ik hopeloos word ingemaakt) vertelde ze me: ‘Ik vind het gewoon niet makkelijk om hulp te vragen, ik los het liever zelf op.’
Auw… Herkenbaar. Ik vertelde haar dat ergens verantwoordelijk voor zijn iets anders is dan alles zelf en alleen moeten oplossen.
Als ouders sta je soms toch te dichtbij en gelukkig heeft ze een goede vriend die haar in een brainstorm weer op het goede spoor heeft gebracht. Ze is in gesprek gegaan met haar eindwerkstukbegeleider op school en kreeg groen licht voor haar nieuwe plan.
Doordat ze zolang alleen heeft zitten worstelen moest het nieuwe plan nu niet in 10 maanden, maar in 5 maanden worden uitgevoerd. Haar eindwerkstuk heeft ze nu gekoppeld aan de vervolgstudie die ze wil gaan doen: ze wil leraar te worden dus ze heeft het idee opgevat om een interactieve les voor te bereiden. Naast de visuele presentatie moet er ook een werkstuk worden ingeleverd en een les worden voorbereid. Het is een groot en ambitieus project. Ondertussen lopen de tentamens op school gewoon door, werkt ze in de horeca, is ze actief als deelnemer en leiding bij scouting en wil ze ook wandelen en tijd en ruimte hebben voor vrienden en vriendinnen. Al met al een leven vol leven.
Deze week vertelde ze daarnaast dat ze straks niet één maar twee studies tegelijk wil gaan doen. Waarom? Omdat ze dan meer mogelijkheden had. Dat opende het gesprek over dat we haar zo graag een fijn leven gunnen naast de studie.
Tijdens het kopje thee op de bank sprak ik mijn zorg uit naar Peter dat ze de lat voor zichzelf altijd zo hoog legt. Peter keek me aan en moest lachen: van wie zou ze dat nu hebben?
Auw. Dit is ook mijn eigen valkuil als oudste dochter. Daarom vind ik het best lastig om te zien dat mijn oudste dochter in dezelfde valkuilen stapt. Ze doet wat ik doe en niet wat ik zeg.
De deadline van het project nadert inmiddels en de druk loopt op. Toen ik mijn dochter weer vroeg hoe ik kon helpen, mocht ik dat ook. Gisteren zei ze: ‘Het is toch wel fijn om niet alles alleen te hoeven doen. Dank je wel mam…’
Leren doe je met vallen en opstaan. Zij en ik… En jij misschien ook wel.
Waar ben jij nu nog geneigd om alles zelf te doen? Waar zou jij de lat lager mogen leggen voor jezelf?
Verantwoordelijk zijn voor het eindresultaat betekent niet dat je het allemaal zelf hoeft te doen. Anderen helpen je graag en dat kan fijn zijn, zoals mijn dochter ook merkte.
Ben je toe aan een volgende stap en kun je ook wel wat hulp gebruiken? Weet dat we je graag helpen door vrijblijvend met je in gesprek te gaan: https://aikeborghuis.nl/gesprek/
Een fijne dag vandaag!