Morgen is de deadline voor een belangrijk verslag. Als we een voldoende halen voor dit project hebben we acht studiepunten binnen en ik wil geen studievertraging oplopen. Ik heb die dag al meerdere keren mijn mail geopend en zie eindelijk de mail met bijlage van mijn medestudent binnenkomen. Drie uur later dan afgesproken en als ik de bijlage open kan ik wel janken. Het niveau van wat ze heeft aangeleverd is uitermate teleurstellend. Dat is tenminste mijn mening. Eerst loop ik stampvoetend door ons studentenhuis en hoor mezelf hardop zeggen: ‘dan doe ik het wel weer’. Ik zet een kan koffie omdat ik nu al weet dat het nachtwerk wordt.
Scheel van vermoeidheid heb ik toen tot diep in de nacht doorgewerkt en het verslag op tijd ingeleverd. Ik heb het volledige stuk van mijn medestudent herschreven en als we het resultaat terugkrijgen hebben we een 8,5 voor het verslag.
Achteraf gezien begrijp ik best waarom een deel van mijn medestudenten graag met mij in een projectgroep wilden. Hoe harder ik werkte, hoe meer zij achterover gingen leunen. Hoe meer zij achterover leunden, hoe harder ik werkte. Als zij niet leverden, deed ik het.
Ik heb lange tijd niet in de gaten gehad dat ik zelf een belangrijk deel van de dynamiek én het probleem was. Ik trok bij voorbaat al het belangrijkste deel van het werk naar me toe omdat ik dan in ieder geval zeker wist dat het goed gebeurde. Ik was altijd de voorzitter van de projectgroep, want dan had ik het meeste controle over het resultaat. Mijn lat lag te hoog. Voor mezelf én voor mijn groepsgenoten.
Dit patroon heb ik regelmatig herhaald in mijn werkende leven. Ik vertelde mezelf: ‘Ik ben niet perfectionistisch, maar als ik het zelf doe weet ik tenminste zeker dat het goed gebeurt.’
Ik heb echt mogen leren dat mijn manier niet de enige manier is om resultaten te bereiken en dat je niet altijd hoeft te streven naar een dikke acht omdat er dan meer tijd en ruimte overblijft voor de dingen die ook belangrijk voor je zijn.
Hoe is dat voor jou?
Perfectionisme is een valkuil die veel oudste dochters herkennen en die hen onnodig veel tijd en energie kost. Die kun je dan niet in dingen steken die belangrijk voor je zijn.
Dat perfectionisme komt vaak voort uit angst om niet te willen falen of niet goed genoeg te zijn. Dit is iets anders dan goed werk willen leveren en weten dat je door fouten maken leert, groeit en ontwikkelt. Je schiet onbewust in de bovenpositie en maakt je groter of je past je juist aan en maakt je kleiner. In beide gevallen werk je harder dan goed voor je is. Het is dan belangrijk dat je je volwassen plek weer inneemt.
Een mooie vraag om jezelf eens te stellen: wat zou je kunnen doen met de tijd die overblijft als je eens op de lat ging zitten in plaats van deze steeds hoger te leggen?
Een tijdje geleden nodigde Evelien Bijl me uit in haar podcast waarin we in gesprek gingen over oudste dochters en perfectionisme. Het was een fijn gesprek met misschien wel waardevolle inzichten en handvatten voor jou. Luister je mee?
PS. Ben je nog op zoek naar een origineel cadeau voor een oudste dochter voor de decembermaand? Dan zou het boek ‘Het verborgen leiderschap van oudste dochters’ een cadeautip kunnen zijn. Je bestelt het boek via deze link.