Wat zegt jouw innerlijke rechter?
Je kent die vrouw wel. Een goede vriendin of collega. Slim en met inzicht. Ze heeft geweldige ideeën over wat er moet gebeuren in de organisatie waar ze werkt, haar gemeenschap. Ze is integer, heeft geen dubbele agenda. En ze is grappig, hartelijk en betrouwbaar.
Als je haar hoort praten denk je: als mensen zoals zij het nu eens voor het zeggen hadden…
En weet je? Zoals jij naar die vrouw kijkt, zo kijkt er ook iemand naar jou.
Sterker nog heel veel mensen doen dat.
In onze ogen ben jij die vrouw met al die talenten die dat zelf niet ziet.
Jij bent die vrouw van wie wij zeker weten dat je een succesvol bedrijf kunt opbouwen, of er eentje weer op de rails kunt helpen, de leefbaarheid in de buurt beter kunt maken of een boek kunt schrijven.
Jij bent die fantastische vrouw van wie wij willen dat ze vaker van zich liet horen.
En wat is het frusterend om te merken dat wij ons nog vaak laten leiden door onze innerlijke rechter.
Ken jij die stem ook zo goed? De stem van je innerlijke rechter? De stem vol zelftwijfel…
Zelf ken ik die stem erg goed…
Dingen die ze tegen me zegt:
– Wie denk jij wel niet dat je bent…Jij? Ondernemer?
– Denk je nu echt dat jij dat kunt? Laat me niet lachen!
– Een liefdevolle moeder voor je kinderen? Echt niet!
– Jij een aantrekkelijke partner? Als je afvalt misschien.
We zijn zo aan die stem gewend, dat we ons niet kunnen voorstellen dat het ook anders kan zijn….Praten over de naarste dingen die die stem tegen me zegt doen we eigenlijk liever niet.
Maar zo kwam ik er ook niet achter dat andere vrouwen (en mannen) die ik bewonder diezelfde hardvochtige stem in hun hoofd horen.
De kosten voor die zelftwijfel zijn hoog
Denk aan alle ideeën die niet worden uitgevoerd, talenten die ongebruikt blijven. Denk aan alle voldoening en vreugde die niet worden ervaren omdat we ons door zelftwijfel laten tegenhouden.
En weet je wat zo mooi is? Je kunt die innerlijke rechter leren herkennen. Want als je deze herkent dan kun je leren leven met die innerlijke stem vol zelftwijfel, maar je er niet door laten leiden. Hoe waardevol is dat?
Maar hoe herken je die stem van de innerlijke rechter nu?
Stel jezelf de vraag: zou ik dit ook zeggen tegen de mensen van wie ik houd? Als het antwoord nee is, dan is je innerlijke rechter aan het woord. En als je je dan bewust bent dat dit je innerlijke rechter is, dan heb je ook de keuze om die stem te herkennen maar er niet naar te luisteren.
Het heeft niets te maken met het ouderwetse idee van hoog spel spelen voor meer geld, een indrukwekkende titel of roem, maar met het verwerven van het gevoel van grotere vrijheid om je stem te laten horen, je ambities na /te jagen en je eigen plek in te nemen.
Wat zou jij van de daken willen schreeuwen als je je niet zou laten tegenhouden door je zelftwijfel?
Ik hoor graag van je!
Hartelijke groet,
