Na onze reis afgelopen zomer door Australië dacht ik heel enthousiast ‘gewoon’ mijn werk weer op te pakken. We zijn op vrijdagavond geland en op maandagochtend zat ik achter mijn laptop om weer op te starten. Ik voelde in mezelf de druk om te gaan werken want ‘ik ben ten slotte wel zes weken vrij geweest’. Mijn innerlijke rechter riep hard: ‘Aan de bak jij luie donder.’ Zo gezegd zo gedaan.
Maar denk je dat er iets uit mijn vingers kwam? Echt helemaal niets. Gefrustreerd zat ik achter de laptop. Niets lukte. Achteraf gezien is het niet zo raar dat er niets uit mijn vingers kwam. Ik ben zes weken vrij geweest, maar zes weken reizen is toch echt anders dan drie weken voor de tent met een stapel boeken. Ook de jetlag heb ik onderschat: ik ben moe en zit nog vol van alle indrukken. En wat ik niet heb zien aankomen: ik val in een gat. Ik heb zo lang toegeleefd naar de reis – echt een droom die uitkwam – dat ik het daarna even niet meer weet.
We spoelen de tijd even vooruit. We zijn nu een paar maand verder. En als ik terugkijk is het best een periode met uitdagingen geweest. Een grote klus die niet doorging. Een samenwerking die niet lekker liep. Onzekerheid of ik mijn fijne werkplek moet gaan loslaten. We krijgen nieuwe buren dus er wordt iedere dag flink geklust door de aannemer met alle geluidsoverlast die daarbij hoort. Is dat allemaal heel ernstig?
Nee, maar het is niet leuk als je er middenin zit. Het levert onrust op en het kost energie.
Achteraf terugkijkend zie ik ook wat er gebeurt: ik schiet in oude patronen die op dat moment goed en helpend voelen, maar dat eigenlijk helemaal niet zijn. Wat zijn die oude vertrouwde patronen? Ik schiet in de doe-stand. Ik ga dingen doen en ondernemen en vooral hard werken, want dan voelt het alsof ik in controle ben. Mijn ademhaling schiet omhoog en ik ervaar meer spanning in mijn lijf.
Mijn hoofd begint te malen en ik voer hele gesprekken met mijn innerlijke rechter:Stel je niet zo aan. Er zijn mensen die het veel slechter hebben dan jij.
- Van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan.
- Je hebt net een fantastische reis achter de rug. Je mag niet klagen.
- Je had beter moeten weten. Anderen hadden dit veel slimmer aangepakt.
Na een tijd in die actie-stand te staan word ik moe en prikkelbaar. Behalve dat ik mezelf in de weg zit word ik ook geen leukere partner en moeder. Het liefst trek ik me terug en los ik de dingen waar ik mee worstel zelf op. Dat heb ik twee weken vol gehouden.
Totdat ik de saboteur in camouflagekleding herkende. Vanaf dat moment ben ik hulp gaan inschakelen voor mezelf, omdat ik weet dat ik het niet alleen hoef te doen. En wat is dat weer helpend! Ik ervaar meer innerlijke rust, heb meer energie en voel me blijer.
En dat gun ik jou ook. Ik weet van binnenuit hoe het voelt als het even niet zo lekker gaat. En dat om hulp vragen vooral dan niet altijd makkelijk is. Maar ik heb ook zelf weer ervaren hoe helpend het is om wél hulp in te schakelen. Dat is niet alleen waardevol voor jezelf maar ook voor de relatie met je partner en je kinderen.
Ik hoor je denken: “Ja, maar ik ben al zo moe, daar heb ik geen tijd voor!”
Juist dan wil ik je uitnodigen om wél een persoonlijk adviesgesprek met me aan te vragen. Dan kijk ik met je mee waar je nu staat, waar je naartoe wilt en of en hoe ik je kan helpen. Als je voor 6 november een gesprek aanvraagt en je besluit dat je mee wilt doen aan Leef jouw leven, dan krijg je er als bonus 3 groepscoachingsdagen bij. Dus voel je van binnen een ‘ja’ maar zegt je hoofd ‘nee’ vraag nu je gesprek aan. Het gesprek is vrijblijvend, levert je helderheid op en verplicht je tot niets. Je bent welkom.