Vorige week kreeg ik een enorme spiegel van mijn dochter: ‘Mam, dat jij nu altijd doorgaat betekent niet dat ik dat ook moet doen.’ Auw…
In september heb ik mezelf een stappendoel gezet van 10.000 stappen. In het kader van goed voor mezelf zorgen wil ik graag iedere dag naar buiten. Die 10.000 stappen per dag is een manier om mijn hoofd leeg te maken. Dat vertelde ik mezelf in ieder geval.
Zo ook vorige week toen ik na een ouderavond op school op school toch nog even mijn laatste 3000 stappen van die dag moest zetten.
Voor ik de deur uitliep stopte ik mijn dochter nog even in. Ze was niet helemaal fit. Moe van school en lange fietstochten en ze wilde eigenlijk een dagje thuisblijven van school.
Ik gaf aan dat ze lekker moest gaan slapen en dat we de volgende ochtend wel even zouden kijken hoe het ging. Toen maakte ze die opmerking.
Ik trok mijn jas aan en daar ging ik. Om 22.00 uur ’s avonds in het donker en in de regen. Terwijl ik er echt al wel een flinke dag op had zitten en de woorden van mijn dochter nog doorklonken in mijn oor.
Ik kan vanuit de lat die ik mezelf opleg inderdaad doorschieten in gedrag wat goed lijkt voor mezelf, maar dat eigenlijk niet meer is. Die wandeling om 22.00 uur ’s avonds had weinig meer te maken met goed voor mezelf zorgen maar met mijn zelf opgelegde lat waar ik aan moet voldoen van mezelf. Ik besefte al wandelend dat ik die avond helemaal niet zo goed luisterde naar waar ik nu eigenlijk behoefte aan had. Namelijk: een warm bad en bed.
Ik besefte dat het doel om 10.000 stappen per dag te zetten een ‘moetje’ was geworden in plaats het goed voor mezelf zorgen dat mijn intentie was.
Ik heb mijn doel van 10.000 stappen daarom omgebogen in het geschenkdoel om iedere dag een stukje te wandelen en buiten te zijn. Dat voelt al weer een stuk zachter voor mezelf. En mijn dochter? Die heb ik een dagje thuisgehouden van school.
Hoe is dat voor jou; waar leg jij de lat onnodig hoog? En wat zou je kunnen doen om die een stukje lager te leggen?