De les ‘You teach what you most need to learn’ is ook op mij van toepassing.
Ik help mensen om hun eigen plek en ruimte in te nemen. Om je niet langer aan te passen aan wat je denkt wat er van je verwacht wordt maar keuzes te maken waarin je trouw bent aan jezelf. En dat thema ken ik zelf ook van binnenuit. Met vallen en weer opstaan.
Ik heb veel bijgeleerd de afgelopen jaren maar nog steeds trap ik weleens in de valkuil dat ik mijn eigen plek en ruimte niet altijd makkelijk inneem. Toen ineens in een opwelling het idee ontstond om met fijne mensen te gaan opladen op Terschelling, schoot ook door mijn hoofd: Maar dan ben ik dat weekend niet bij Peter en de meiden. Kan dat wel?
Wat ik bij mezelf merk: als het voor mijn werk is, kan ik dat vaak nog makkelijk goedpraten. Peter reageerde meteen enthousiast en zei: als je dat wilt, moet je dat doen. Ik regel thuis de boel wel.
Dus van huis uit kreeg in alle ruimte.
En toen bedacht ik me: hoe lekker zou het zijn om er nog een nacht aan vast te plakken zodat ik na dat weekend ook nog even lekker zelf kan doen waar ik zin in heb.
En ik betrapte mezelf er tegelijkertijd op dat de vraag voor die extra nacht me meer moeite kostte dan het regelen van het hele weekend weg.
Ook nu kreeg ik van thuis weer alle ruimte, dus die innerlijke rechter die daar van alles van vindt zit vooral in mij. Die stem in mijn hoofd die zegt dat het egoïstisch is om nog langer alleen weg te gaan. Om mijn man en kinderen in de steek te laten. Om geld te investeren in mezelf. Dat ik het eerst moet verdienen. En nu ik het zo opschrijf zie ik hoe lelijk die stem is die in mijn hoofd tettert. En ik weet dat het niet waar is wat ze zegt.
Ik weet inmiddels ook dat als ik eerst goed voor mezelf zorg, ik niet alleen een fijner mens ben voor mezelf maar ook een leukere partner en moeder omdat ik er daarna weer met volle aandacht kan zijn. Dus door mezelf dit te gunnen zorg ik niet alleen goed voor mezelf maar ook voor de mensen om me heen.