Zelf ben ik jarenlang een wandelend hoofd geweest. Dat hoofd voelde aan als een popcornmachine: op ieder moment van de dag popten er to-do’s op, nieuwe ideeën, gedachten, meningen, oordelen. Het hoofd stond altijd aan.
Alle keuzes die ik maakte, maakte ik op basis van analyses in mijn hoofd. Plus- en min-lijstjes. Eindeloos wikken en wegen. Ik werd gek van mezelf. Maar ook vooral moe want zelfs ’s avonds en ’s nachts in bed ging dit door.
Pas toen ik vastliep in 2008, ontdekte ik dat ik ook nog een lichaam had dat meedeed. Of in dit geval een lichaam dat duidelijk op de rem trapte. Achteraf gezien had mijn lichaam al veel eerder signalen gegeven dat ik niet op de goede weg was, maar die negeerde ik. Ik was eerder boos op mijn lijf omdat het niet deed wat ik wilde, in plaats van te luisteren naar de signalen waarmee het aangaf dat ik het wel een stuk rustiger aan mocht doen.
Dat dit gebeurde is achteraf gezien helemaal niet zo gek. Al van jongs af aan wordt ons geleerd om ons hoofd te gebruiken. En dat kunnen we ook goed. Op school en in onze opvoeding is vaak een beroep gedaan op dat hoofd.
Maar in je hoofd liggen niet alle antwoorden. Anders had je ze al wel gevonden.
Weinig mensen hebben als kind de vraag gekregen: wat vertelt je lichaam je? Voel je meer of minder ruimte als je jezelf deze vraag stelt? Wat vertelt je intuïtie je? En ook dat is logisch. Want onze ouders, opvoeders en leraren hadden dat zelf ook niet geleerd en wat je zelf niet weet of geleerd hebt, kun je niet doorgeven.
Eigenlijk is het best gek dat de ontwikkeling van je hoofd en kennis zoveel aandacht heeft gekregen. We zijn een heel mens: hoofd, lichaam en ziel. Ons hoofd is vaak het sterkst ontwikkeld. Toch beschikken we allemaal over intuïtie. Dat stemmetje binnenin je dat je de weg wijst. In het begin vaak fluisterend maar hoe meer je er contact mee maakt, hoe beter je het hoort.
Als je weer wilt leren luisteren naar je intuïtie zul je met je aandacht naar binnen moeten keren. Dat vinden we vaak nog niet zo makkelijk. Want voordat je de intuïtie kunt horen komen er soms eerst allerlei emoties en gevoelens in je lichaam voorbij die we eigenlijk liever niet willen voelen. Dat levert weerstand op. We zijn er soms zelfs een beetje bang voor. Uit angst het ons overneemt en dat we helemaal niet meer functioneren dat als we die toelaten.
Mijn ervaring is dat die angst niet klopt; die emoties en gevoelens hebben een signaalfunctie. Ze hebben een boodschap voor je. Als je luistert naar die boodschap dan vloeien de gevoelens doorgaans weg of vragen ze minder aandacht waardoor je je kunt verbinden met je intuïtie.
Wat ik bij mezelf ontdekte en wat ik ook merk bij veel van mijn klanten is dat het best spannend kan zijn om naar die intuïtie te luisteren. Want wat nu als die intuïtie je vertelt dat je stappen moet zetten waar je nog niet aan toe bent?
Wat daarin kan helpen is jezelf toestemming te geven om je intuïtie wel te horen en vervolgens zelf te bepalen wat je doet met de boodschappen die het je geeft.
Hoe ga je in gesprek met je intuïtie? Dat kan door je met je aandacht naar binnen te richten. Dat kan onder andere door te schrijven, te mediteren, of door naar de ingevingen te luisteren die je krijgt als je bijvoorbeeld onder de douche staat. Je intuïtie is er altijd en heb je altijd bij je. De stem is eigenlijk altijd liefdevol en zacht voor jezelf.
Wat zou er gebeuren als je je meer zou verbinden met je intuïtie zonder dat je er meteen wat mee hoeft te doen? Ik ben benieuwd naar wat het jou oplevert…
PS. Kun je wel wat hulp gebruiken? Ik leer je graag beter kennen in een persoonlijk adviesgesprek.