Carnaval op school. We wonen boven de rivieren en zelf begrijp ik het feest niet zo goed. Maar onze jongste dochter zit in groep 8 en viert voor de laatste keer carnaval op school. Waar ze normaal het liefst in legerkleding of joggingbroek met vest rondloopt (natuurlijk met sneakers eronder) heeft ze bedacht dat ze in een galajurk wil.

Samen op zoek bij de kringloop en goed geslaagd: Een mooie zwarte jurk, met glitters en een split. Bijpassende schoenen waar ze nog niet zo goed op kan lopen.

Haar haren wil ze in de krul. Make-up op. En dan komt vrijdagochtend de vraag: Mam. Met deze jurk aan kan ik niet op de mountainbike. Wil je me wegbrengen?

Ik kijk in mijn agenda en zeg dat ik haar wel even breng.

Ik kijk Peter aan en vraag: haal jij haar na schooltijd op? Het is vrijdagmiddag en dat is zijn thuismiddag.

Nee, zegt hij, dat gaat niet lukken. Ik heb een belangrijke afspraak op mijn werk en die kan ik niet laten schieten.

Peter drinkt zijn koffie op vertrekt.

Ik voel nu irritatie opkomen want ik heb óók een afspraak in mijn agenda staan.

Daar sta ik dan…

Ik spreek af met onze dochter dat ik haar die middag ophaal maar dat ik waarschijnlijk wel iets later ben. Dat is geen probleem.

Die hele week heb ik me van binnen wat onrustig gevoeld en geïrriteerd. Alsof je achter de feiten aanloopt. Ik voel me net een elastiekje. Bij alles wat afwijkt van de routine ben ik vooral degene die meebeweegt, me aanpast. En meebewegen met het leven is helemaal niet erg. Maar het maakt wel verschil of het een bewuste keuze is of dat je je voor ‘het blok gezet’ voelt.

Achteraf gezien hadden we deze irritatie makkelijk kunnen voorkomen. Door uitstelgedrag hebben we deze week ons agenda-overleg geskipt. Peter en ik hebben daar allebei een hekel aan, maar het geeft wel helderheid en rust om vooraf zicht te hebben op de gezinsplanning en af te stemmen wie wat doet.

En dan nog komt het soms voor dat ik me weleens een elastiekje voel, maar wordt die niet zover uitgerekt dat die op knappen staat.

Als ik eerder had geweten dat Peter een belangrijke afspraak had op zijn werk, dan had ik wat geschoven met een afspraak in mijn agenda. Dat was geen punt geweest, maar zo op het laatste moment is dat lastiger. En het vraagt van mij dat ik mijn eigen grenzen helder heb en kan stellen.

Hoe is dat voor jou? Voel jij je weleens een elastiekje? En wat kun je doen om de spanning op dat elastiekje wat meer te laten ontspannen? Om je eigen grenzen te stellen?

Ben jij vooral bezig met het anderen naar de zin te maken en loop je jezelf voorbij? Weet dat je welkom bent voor een persoonlijk adviesgesprek. In dat gesprek kijk ik met je mee waar je naartoe wilt. Waar je nu staat en wat je zou kunnen doen om in beweging te komen en stappen te zetten. Als ik denk dat ik je kan helpen dan zal ik je ook vertellen hoe.  Het gesprek levert je in ieder geval helderheid op.