Het is donderdagmiddag. Ik zit achter mijn bureau en ben moe. Ik heb een volle week met afspraken achter de rug. Ik heb al een paar nachten onrustig geslapen en mijn energie is laag. Ik heb bedacht dat ik een klus die ik al een tijd voor me heb uitgeschoven nu moet doen. Want nu heb ik de tijd.
Er komt alleen niets uit mijn vingers. De energie, focus en inspiratie zijn ver te zoeken. Voor ik het weet zit ik op mijn telefoon te scrollen. Check ik social media, Whatsapp, mijn mail. Ik doe van alles maar niet dat wat ik eigenlijk wilde doen.
Op dat moment belt een bevriende onderneemster. Een welkome afleiding, terwijl ergens ook een stemmetje knaagt: “Je zou nu eigenlijk…”
Als ik haar dat vertel begint ze te lachen en zegt: “Aike, daar ga je weer…”en ze heeft gelijk.
Ik stap weer in de valkuil van hard werken in plaats van ‘hart’ werken. Ik doe dus ik besta. Herkenbaar?
Dat jij en ik soms nog in die valkuil stappen is niet zo vreemd.
Als je kijkt naar hoe we zijn opgegroeid dan hebben we vaak ouders die heel hard hebben gewerkt om een goed leven voor zichzelf en hun gezinnen op te bouwen. En daar ben ik ze ook enorm dankbaar voor. Want ik heb kansen gekregen die mijn moeder niet heeft gekregen toen ze opgroeide. Ze heeft later, nadat ik en mijn zusjes geboren waren nog een HBO-opleiding gedaan en heeft ook altijd gewerkt. Mijn moeder is daarin voor mij een groot voorbeeld: als je iets wilt, werk je ervoor en zo kun je mooie dingen bereiken. Ze is een bezige bij.
En je doet vaak wat je ziet of kent. Dus onbewust heb ik me ingeprent: als ik maar bezig blijf, dingen doe, dan ben ik goed bezig. De vraag is of dat zo is. Soms kom ik er na een dag werken achter dat ik best veel gedaan heb. Maar de dingen die echt het verschil maken heb ik voor me uitgeschoven en zijn niet gedaan. En dat knaagt dan.
Ook op school en in mijn studententijd herken ik die actie-stand. Ik was best braaf en paste me aan. Ik was een harde werker en mensen hadden me graag als onderdeel van hun projectgroep: dan wist je zeker dat je minimaal een 8 scoorde. Dus ook hier werd mijn actie vaak gewaardeerd.
Maar inmiddels weet ik ook dat hard werken wat anders is dan ‘hart’ werken en de dingen doen die echt het verschil maken. Alleen val ik regelmatig nog terug in oude, vertrouwde patronen.
Na het telefoongesprek klap ik de laptop dicht en doe mijn wandelschoenen aan. Ik loop naar buiten en voel al snel mijn schouders zakken. Een uurtje later kom ik fris weer thuis. Tijdens het wandelen denk ik aan het boek van Brené Brown dat ik op dit moment lees.
Zij beschrijft daarin dat zij toestemmingsbriefjes voor zichzelf schrijft. Toestemmingsbriefjes om spannende dingen te doen of om goed voor zichzelf te zorgen. Ik ben gaan onderzoeken of dat voor mij ook zou kunnen werken. En dat is zo! Voor mij werkt het. Als ik mezelf bewust toestemming voor iets geef dan doe ik het wel. Het helpt mij om de stem van mijn innerlijk rechter wel te horen maar me er niet door te laten leiden. Je zou het ook eens kunnen proberen.
Ik geef mezelf toestemming om… Want op wiens toestemming zit jij te wachten?
Merk je dat je wat vastloopt en dat je wel wat hulp kunt gebruiken? Bel (06-44562155), mail of app me, dan maken we een afspraak voor een persoonlijk adviesgesprek. In dat gesprek kijk ik met je mee waar je nu staat en waar je naartoe wilt. Het gesprek levert je in ieder geval helderheid op. Als ik denk dat ik je kan helpen zal ik je ook vertellen hoe. Dat gesprek is vrijblijvend en verplicht je tot niets.