Een telefoontje: ‘Wil je komen spreken op het grootste kennisfestival van Nederland?’
Meteen voelde ik een ‘Ja’ in mijn lichaam. Tegelijkertijd vond ik het ook spannend en vroeg mijn innerlijke rechter zich af of ik wel wat zinnigs te vertellen zou hebben op het podium. Op zo’n moment weet ik dat ik het ga doen, ook al is het spannend.
Later, in gesprek met de organisatie, vroeg ik in welke tent ze me hadden geprogrammeerd. De organisatie zei: ‘Op het hoofdpodium, er kunnen 300 mensen in de tent’.
Ik weet nog dat ik me bijna verslikte in mijn kop thee en dacht: ik ga het doen, maar niet alleen.
Omdat je het snelst leert, groeit en ontwikkelt als je een expert inschakelt, besloot ik een spreekcoach te contacten. Met de hulp en onder begeleiding van Janneke bereidde ik mijn talk voor. Dat is niet te vergelijken met even een presentatie in elkaar draaien zoals vroeger op school. Het gaat over de kern van je boodschap naar boven halen en hoe je dat brengt in verbinding met je publiek en dat is best een proces.
De afgelopen maanden heb ik daarnaast voor meerdere groepen van verschillende samenstellingen mogen spreken. Inmiddels heb ik een patroon ontdekt bij mezelf, want ook hier komt de oudste dochter dynamiek weer om de hoek gluren.
Het creatieve proces van het voorbereiden van een lezing vind ik heel leuk om te doen. Wie is mijn publiek? Hoe kan ik de voorbeelden in mijn lezing zo maken dat die herkenbaar zijn en aansluiten bij het publiek dat je voor je hebt? Fijn om steeds maatwerk te leveren.
In de voorbereiding kwam ik iedere keer weerstand tegen en had ik de neiging om mezelf terug te trekken. Ik vroeg me af of mijn boodschap niet te eenvoudig is. Ik vroeg me af of het verhaal wel interessant genoeg is. Ik oefende me suf, wat best veel tijd kost.
Vlak voordat ik een lezing gaf merkte ik daarnaast dat ik in mijn kindstuk schoot: ik kan dit ook helemaal niet! Er zijn sprekers die dit veel beter kunnen dan ik. Waar is hier de nooduitgang? Waar kan ik me verstoppen?
Na afloop stapte ik juist vaak weer in de bovenpositie: ik werd streng naar mezelf of het wel waardevol genoeg was. Kritisch over wat ik was vergeten te vertellen terwijl niemand in de zaal dat eigenlijk merkt of weet.
Ondertussen weet ik dat ik met behulp van mijn ademhaling kan zorgen dat ik weer in mijn lijf zak en dat ik – zodra ik de eerste zin uitgesproken heb – geniet van het delen van mijn verhaal op het podium en de interactie met het publiek.
Nu ik me bewust ben van dit patroon weet ik dat ik voordat ik het podium op mag even terug mag trekken om weer dicht bij mezelf te komen en na afloop van een talk tegen die innerlijke rechter te zeggen: ‘Ik weet dat je er bent maar ik laat me niet langer door je leiden.’
Door me bewust te zijn dat die oudste dochter dynamiek ook speelt als ik een lezing mag geven is waardevol. Ik kan dan beter voor mezelf zorgen en sneller weer op mijn volwassen plek kom te staan.
Een dag na de lezing mag ik wel van mezelf kijken naar wat ik heb geleerd om zo de lezing te optimaliseren en een nog betere spreker te worden, maar direct nadat ik van het podium af kom niet.
Hoe is dat voor jou als je spannende dingen gaat doen? Ik ben benieuwd!
PS. Merk je dat jij soms ook nog in de onder- of juist bovenpositie terecht komt? Dan kan het interessant voor je zijn om je in te schrijven voor mijn gratis online masterclass: ‘Doorbreek de oudste dochter dynamiek’. Dat kan op deze pagina.