Vorige week zaterdag liep ik met mijn slaaphoofd en huiskloffie de woonkamer in toen me iets ongewoons opviel. Mijn gele tulpen lagen op tafel in plaats van in de vaas en ook de vaas lag op de zijkant op tafel. Nu hebben we twee poezen, Ryo en Yuki, broer en zus die ‘gewoon’ kraanwater niet lekker vinden en het liefst uit de vaas met bloemen drinken dus een van beide is de schuldige aan het omstoten van de vaas. Ze keken me allebei onschuldig maar ik heb een vermoeden wie de dader is geweest.

Op dat moment had ik nog niet direct in de gaten dat mijn laptop met adapter in een plas water lag, net als een stapel boeken en een trainingsmap. Toen ik dat in de gaten kreeg ontsnapten er een paar krachttermen uit mijn mond die ik hier niet zal herhalen. Gelukkig sliepen de kinderen nog.

Ik ben meteen in actie gekomen: de vaas met bloemen weer overeind. Het water opdweilen maar het kwaad was al geschied. De enige diagnose die ik nog kon geven was dat de laptop overleden was. Net als de boeken. Ze waren doorweekt.

Grrr… Lekker begin van de zaterdag. Not.

Vervolgens heb ik de nieuwe laptop die ik al een tijdje geleden heb gekocht erbij gepakt omdat de oude laptop uit 2015 regelmatig kuren had maar met een keer opnieuw opstarten ging het meestal wel. Ik stelde mezelf de vraag: hoe komt het nu dat ik al een tijd een nieuwe laptop heb maar deze eigenlijk niet gebruik tenzij ik twee schermen nodig heb?

Al snel werd dat helder, want ik had de installatie niet goed voltooid waardoor allerlei apps niet werkten, wachtwoorden niet klopten en ik zwaar gefrustreerd raakte omdat ‘dat ding’ het niet doet zoals ik wilde. Terwijl het vooral mijn eigen schuld is doordat ik de handdoek in de ring heb gegooid tijdens het installeren.

Als ik vastloop met de ICT is dat eigenlijk het enige moment dat ik terugverlang naar een baan in loondienst met een ICT afdeling die me kan helpen op dit soort momenten. Uren ben ik dat weekend aan het pielen geweest en ik kreeg het alsnog niet voor elkaar. Gelukkig wist Pauline raad.

Nu mijn laptop volledig geïnstalleerd is, ik mijn manuscript weer kon inzien en de laptop eigenlijk veel sneller blijkt te werken dan mijn oude dacht ik: dit had ik veel eerder moeten regelen!

Hoe komt het nu dat ik dat niet eerder heb gedaan? In dit soort situaties betrap ik mezelf erop dat ik zeg ‘Dit doe ik wel even’. Een laptop opnieuw opstarten lijkt minder tijd en energie te kosten dan een laptop goed installeren.

Dat maakt het makkelijk om de lastige dingen te vermijden die eigenlijk nodig zijn om het daarna makkelijker te laten zijn, omdat ‘de pijn’ niet groot genoeg is.

Herkenbaar? Dan kan een helpende vraag zijn ‘Wat is het moeilijke dat ik nu kan doen, dat al het andere eenvoudiger of makkelijker maakt?’

In dit geval kon ik niet anders want ik had geen alternatief, maar als ik dit eerder had opgepakt had ik me zoveel ‘gedoe’ bespaard.

Ik ging eens doordenken op welke gebieden dit nog meer speelt in mijn leven. Waar kies ik nu nog voor die instelling van ‘doe ik wel even’ in plaats van het structureel goed voor mezelf te regelen?

Het zit vaak in simpele dingen: een haakje goed vastzetten in plaats van iedere keer weer terug de muur in duwen. Een betaling automatiseren in plaats van maandelijks de factuur moeten voldoen. Het zijn van die kleine taakjes die op korte termijn niet veel lijken te kosten maar op langere termijn veel tijd, energie en soms ook geld kunnen schelen.

Waar in jouw leven zou je nu de moeilijke dingen kunnen doen om het straks makkelijker te krijgen?

Ik ben benieuwd naar jouw inzichten.

PS. Gelukkig hing het manuscript van mijn boek in de cloud en is het nu onderweg naar de drukker. Je kunt het boek nu bestellen in de voorverkoop via deze link.