Wat Michelle Obama en ik gemeen hebben

Vorige week kreeg ik dinsdag rond lunchtijd een mailtje van de bieb: het boek Becoming van Michelle Obama staat voor je klaar bij de reserveringen. Dat boek staat al een tijd om mijn wil-ik-graag-lezen-lijst, jippie!

De voorjaarszon schijnt dus ik gebruik mijn lunchpauze voor een wandeling van en naar de bieb. Drie vliegen in één klap: Ik wandel, geniet van de zon op mijn gezicht én ik haal het boek op.

Onderweg mijmer ik over wat boeken met me doen. Ze inspireren me, laten me kennis maken met andere werelden. Ik leer over mezelf en de wereld om me heen. Heerlijk, ik heb nu al zin om in het boek te beginnen.

Eenmaal thuis valt het me niet mee om me te focussen op mijn werk en blijft het boek me aankijken: lees mij, lees mij, lees mij. Ik voel een kriebel: vanavond mag ik.

Tijdens het koken kan ik me niet langer inhouden en kruip ik in een lekkere stoel met het boek. Geen goed plan, want niet veel later komt onze jongste dochter naar beneden: ‘Mam, het gaat niet goed he, als je twee dingen tegelijk doet’. En ze heeft gelijk. De aardappels zijn niet goudbruin gebakken maar zwart aangebrand…Oeps… Dat wordt patat vanavond, kan ik lekker snel terug naar mijn boek 😉

Van een afstand heb ik altijd vol bewondering gekeken naar de manier waarop Michelle haar plek innam als first lady.

Al aan het begin van het boek kom ik erachter dat Michelle een oudste dochter is. Ze is is niet de eerstgeborene, maar wel de oudste dochter in het gezin. En dat verbaast me niets. (Wil je meer lezen over oudste dochters? Dan kan in deze blog.)

Wat me wel verraste is deze passage in het boek:
‘Het eerste was, dat ik er een hekel aan had dat ik jurist was. Ik was ongeschikt voor dat werk. Ik voelde me leeg als ik ermee bezig was, ook al was ik er goed in. Het was heel verontrustend om dat toe te geven, als ik zag hoe hard ik ervoor gewerkt had en me in de schulden had gestoken. In mijn blinde ambitie om uit te blinken, in mijn drang om het perfect te doen had ik de signalen gemist en de verkeerde afslag genomen…

Dat betekende dat ik een nieuw beroep moest zoeken, en wat me hieraan nog het meeste schokte, was dat ik geen enkel concreet idee had wat ik dan wel wilde gaan doen. Op een of andere manier was ik er in al die jaren studie niet in geslaagd mijn eigen passies te doordenken en hoe ze mogelijkerwijs zouden passen bij werk dat ik wel betekenisvol vond.’

Toen ik dit las stopte ik even en bedacht dat ik deze passage had kunnen schrijven zo’n tien jaar geleden. Gefascineerd las ik door.

Over de loyaliteiten die Michelle naar haar ouders voelde omdat zij zoveel opzij hadden gezet om haar en haar broer alle kansen te geven. Maar dat Michelle ondertussen in het harde werken niet in de gaten had dat ze een verkeerde afslag heeft genomen.

Het is dus niet erg als je onderweg een verkeerde afslag neemt. Je kunt op ieder moment in je leven bijsturen als je je bewust wordt dat het voor jou niet meer klopt. Als Michelle Obama dat kan, dan kunnen jij en ik dat ook.

Want hoe is dat voor jou als je nu achterom kijkt?

  • Ben jij nog op de goede weg voor jou?
  • Doe jij werk wat je betekenisvol vindt? Waar jij voldoening uit haalt?
  • Of heb je ergens ook een verkeerde afslag genomen of signalen gemist.

Ik ben heel benieuwd.

Hartelijke groet,

Aike

Als je voelt dat je niet meer op het goede pad bent en behoefte hebt aan helderheid vraag dan een vrijblijvend persoonlijk adviesgesprek met me aan.
Ik kijk graag met je mee waar je nu staat. Waar je naartoe wilt en of ik je kan helpen. Als we een klik hebben en ik denk dat ik je kan helpen zal ik je ook vertellen hoe. Je bent welkom!