Regelmatig krijg ik de vraag: maar het gaat toch goed met je? Waarom heb je dan een coach?

Ik moet dan altijd een beetje in mezelf lachen want tot 10 jaar geleden had ik dezelfde vraag gesteld. Ik dacht altijd dat ik het alleen moest oplossen. Een coach schakelde je alleen in als je echt op het randje balanceert van een burn-out. En anders: niet zeuren. Schouders eronder en gaan. Herkenbaar?

Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat het juist goed met me gaat omdat ik een coach heb. Iemand die me regelmatig spiegelt. Die me mogelijkheden laat zien die ik zelf nog niet had gezien. Die me stretched en uitdaagt of juist remt als het nodig is.

Samenwerken met een coach is voor mij een belangrijke sleutel in mijn persoonlijke en professionele groei en ontwikkeling. Zonder coach zou het me misschien ook wel lukken alleen zou het me dan veel meer tijd en energie kosten. Samenwerken met een coach is voor mij dus een groeiversneller.

De valkuil waar veel oudste dochters in trappen (en die ik zelf ook herken) is dat we denken dat het eerst echt slecht met je moet gaan voordat je hulp inschakelt. Of je even afwacht en het dan weer gaat. Dus voor de vakantie denk je: ik vind het allemaal niet meer leuk. Ik wil het anders. En na de vakantie, als je weer uitgerust en opgeladen bent denk je: het gaat wel weer. Want de batterij is weer opgeladen.

Maar de kans is groot dat je nog steeds niet vol energie je bed uit springt. Het is dan gewoon weer oké. Wat je hoofd de kans geeft om allerlei redenen te bedenken waarom je wel zo door kunt gaan (het werk is inhoudelijk wel leuk, de collega’s zijn fijn, iedere maand een vast salaris op de bank en je pensioen geregeld…).

Dit is vaak de meest risicovolle plek om te zijn: het is wel ok. De pijn is niet groot genoeg om te veranderen en het verlangen niet helder genoeg om in beweging te komen omdat je niet goed weet wat dat verlangen is.

De kans is groot dat je vanuit je grote verantwoordelijkheidsgevoel (te) druk bent. Je gunt jezelf eigenlijk niet de tijd en ruimte om afstand te nemen om te ontdekken wat je volgende stap zou kunnen zijn. Of je begint wel met nadenken maar blijft erin hangen en komt niet echt in beweging om stappen te zetten.

Maar als je echt eerlijk bent naar jezelf dan knaagt het al een tijdje dat je eigenlijk wel wat anders wil.

Veel oudste dochters stellen de keus om een coach in te schakelen uit. Straks. Later. De valkuil daarvan is dat het nooit het juiste moment is.

Dus als je voelt dat je toe bent aan een volgende stap gun jezelf dan een coach. Gun jezelf dat je het een tijd niet alleen hoeft te doen en dat je een samenwerkingspartner hebt die naast je meeloopt.

De angst die veel oudste dochters hebben: maar dan moet ik mijn hele leven overhoop gooien. Ook dat is niet nodig. Het mag stap voor stap.

Hoe zou het zijn om je vrijer en lichter te voelen? Om je minder alleen te voelen? Dat het eens echt mag gaan om jou?

Dat is voor mij de reden om me te laten coachen. Dat gun ik jou ook.

PS. Een andere mogelijkheid dan persoonlijke coaching is om jezelf op een gestructureerde manier tijd en ruimte te geven om afstand te nemen van de waan van de dag. Bijvoorbeeld met mijn jaarprogramma dat in oktober van start gaat. Elke dag een maand samen leren, ontdekken en ontwikkelen met een groep gelijkgestemde vrouwelijk leiders en ondernemers. Een ontdekkingsreis. Meer informatie lees je hier. Meer informatie lees je hier. Wil je onderzoeken of dit bij je past? Vraag dan een persoonlijk gesprek met me aan. Dat is vrijblijvend en verplicht je tot niets.