De afgelopen periode heb ik heel wat uurtjes achter mijn laptop doorgebracht. Doordeweeks, maar ook in het weekend. Om te schrijven, te schrappen en te herschrijven aan mijn boek ‘Het verborgen leiderschap van oudste dochters’ wat binnenkort naar de drukker gaat.
Een valkuil van mij is dat ik me helemaal kan laten opslokken door zo’n project en minder oog heb voor de mensen om me heen: ik spreek minder af met familie, vrienden en vriendinnen. Dat is op korte termijn niet zo erg, maar als dit te lang duurt dan gaat er toch iets mis. Zo was het ook al een tijd geleden dat ik mijn zusjes voor het laatst had gezien zonder ouders, partners en kinderen.
Ik ben opgegroeid in een gezin met drie dochters. We hebben inmiddels alle drie een eigen gezin, we werken en hebben ook daarbuiten genoeg te doen. We wonen ook best een eindje uit elkaar en het lijkt dus niet altijd even makkelijk om de agenda’s op elkaar af te stemmen. Als we elkaar zien is dat vaak met onze ouders, partners en kinderen erbij. Ook gezellig, maar je hebt toch echt andere gesprekken dan als je tijd samen doorbrengt.
Na wat plannen heb ik donderdagavond heerlijk gegeten met mijn zussen in Amersfoort, ongeveer halverwege onze woonplaatsen. Het was fijn om echte tijd en aandacht voor elkaar te hebben en gesprekken te voeren over wat ons bezig houdt, waar we mee bezig zijn, onze gezinnen en het gezin waarin we zijn opgegroeid.
Wat ik iedere keer weer zo bijzonder vind is dat we in hetzelfde gezin zijn opgegroeid en toch andere herinneringen hebben. We zijn natuurlijk ook alle drie anders qua karakter.
Het was heerlijk om zo een avond met mijn zussen samen te zijn, bij te kletsen en de diepte in te duiken. Ik dacht: waarom doen we dit niet vaker? Dat gevoel was wederzijds dus we hebben nu afgesproken om voor onze verjaardagen samen af te spreken voor een wandeling, lunch of etentje om elkaar in ieder geval 3x per jaar samen te zien.
Ik heb een topavond gehad en op de terugweg dacht ik weer: het gaat niet om hoeveel tijd je hebt. Het gaat erom de prioriteiten die je stelt.
Dus een vraag aan jou: wie is je dierbaar die je al een tijd niet hebt gezien of gesproken? En wat kun je doen om hem/haar te laten weten hoe belangrijk hij/zij voor je is?
Ik wens je alvast veel plezier!