Nog nooit in mijn leven ben ik zo lang en zoveel thuis geweest als nu. Samen met mijn gezin. En hoewel ik af en toe snak naar momenten voor mezelf, is het ook een bijzondere tijd.
Er is meer echte tijd en aandacht voor elkaar. Ik geniet van de gesprekken aan de eettafel en zie hoe de meiden groeien en ontwikkelen, een eigen mening vormen. Ik leer mezelf beter kennen, maar ook mijn gezinsleden.
Peter en ik zijn tegenpolen. Dat kan soms best ingewikkeld zijn maar in deze periode houdt dat de boel mooi in balans. Waar ik kan doorslaan in actie en doen is Peter de rust zelve en een rots in de branding. Waar ik kan doorslaan in ‘nuttig’ bezig blijven kan Peter in zijn vrije tijd heerlijk bezig zijn met zijn creatieve projecten (waar ik dan stiekem wel wat jaloers op ben).
Ik zie hem meer in interactie met de kinderen, daar geniet ik van en kan ik echt nog wel wat van leren. Peter’s standaard reactie als de meiden weer eens een wild idee hebben: maak maar een plan. Hij laat ze zelf nadenken en eigen verantwoordelijkheid nemen. Daar leren ze van. Hij kan mij af en toe echt mijn blinde vlekken laten zien en ondertitelen wat er gebeurt in de dynamiek tussen mij en de meiden en wat ze nodig hebben zodat ik daar zelf anders op kan reageren. Dat scheelt een boel ‘gedoe en strijd’.
Wat ik bij mezelf dus ook merk in deze periode is dat patronen die ik toch al goed ken extra zichtbaar worden. Mijn zorgzaamheid thuis. In gaten springen die vallen of dreigen te vallen. Ik moet eerst nuttig bezig zijn voordat ik mag ontspannen (blijft hardnekkig ;-). Beginnen aan projecten zonder plan om er dan achter te komen dat het veel meer tijd kost of gewoon echt niet handig is (een trap willen schilderen met iedereen thuis). Om hulp vragen ingewikkeld vinden als ik niet weet hoe ik iets moet doen en dan struisvogelen: kop in het zand en net doen of er niets aan de hand is. En er dan vervolgens weer achter komen dat dat niet werkt. Ik weet ook dat je deze patronen pas kunt veranderen als je je er bewust van bent. Ondertussen probeer ik maar een beetje om mezelf te lachen als ik het weer zie gebeuren. Ik ben ook maar een mens.
Ik leer ook mooie dingen in deze periode. De afgelopen weken zouden we een klusvakantie hebben bij vrienden in Normandië. Dat kon niet doorgaan. En dus ben ik deze week thuis aan het klussen geslagen. Opruimen, schoonmaken, een likje verf waar nodig. We zijn van ons huis weer een thuis aan het maken. En dan ineens kijk je weer met nieuwe ogen naar de plek die je vaak voor lief neemt. Ik ben ons huis aan het herwaarderen en ben me bewust van wat we allemaal al hebben. En dat is veel. Ik probeer ook de dingen die moeten gebeuren met meer liefde en aandacht te doen in plaats van als iets dat moet. Dan voelt zo’n klusje ook echt anders.
Hoe is dat voor jou? Leer jij jezelf ook beter kennen in deze periode? Ik ben benieuwd!
P.S. Merk je dat je wat vastloopt nu deze periode langer duurt? Dat kan gaan over jezelf, je relatie, je werk, je kinderen. Bel (o6-44562155) of mail me (info@aikeborghuis.nl) gerust, of maak een afspraak voor een individuele opstelling. Dan kijk ik met je mee of en hoe ik je kan helpen. Je bent welkom!