In IJsland kun je bijna niet zonder eigen vervoer. Dat is de reden dat mijn vriendin en ik al vooraf een auto hadden gehuurd toen we er in maart heen gingen.
We kwamen die woensdagavond in het donker aan op het internationale vliegveld van Reykjavik. Daar haalden we de auto op van de parkeerplaats buiten en controleerden de auto op krassen en deuken en maakten daar fotootjes van.
De dagen daarna hebben we veel plezier gehad van de auto. Op IJsland heb je een hoofdweg die over het hele land ligt. Via die hoofdweg kun je het land verkennen. De wegen in IJsland zijn anders dan in Nederland. Door het wisselende weer en het vriezen en dooien zitten er regelmatig gaten in de weg. Die worden ook steeds wel weer gerepareerd. We hebben meerdere wagens zien rijden die de wegen aan het herstellen waren.
Wat ook anders is dan in Nederland is dat er veel minder vangrails is dan wij gewend zijn. Op de hoofdwegen heb je overal gele paaltjes aan beide kanten van de weg waar je tussen moet blijven. Als het droog is zijn die paaltjes ook goed te zien. In een flinke sneeuwbui waren die paaltjes minder goed zichtbaar wat autorijden op sommige momenten best spannend maakte. We hadden geen haast, haalden de snelheid eruit en reden zo rustig verder. Dat kon ook omdat het niet druk was op de weg. Toch schrok ik wel toen er een auto op zijn kant langs de weg lag. We stopten en ontdekten dat er al een zwart-geel lint om de auto gespannen was als teken dat dit voertuig geholpen was.
Het autootje dat we huurden heeft ons overal gebracht waar we wilden komen: we hebben de golden circle gereden. Van Reykjavik naar Vik, een zwart strand. Op zoek naar het Noorderlicht. En naar een actieve vulkaan waar je de lava nog kon zien gloeien. Alleen tijdens het rondrijden was het landschap al spectaculair.
Onze dagen in IJsland waren fantastisch. Maar… de reis eindigde met een domper.
Het bleek dat we niet goed genoeg hadden opgelet bij het ophalen van de auto, want toen we hem terug gingen brengen bleek de bumper van iets los te zitten. Ontzettend balen omdat we zeker wisten dat wij geen schade hadden gereden. Dan is het toch het woord van de verhuurder tegen dat van ons.
Het inzicht dat ik kreeg door het incident met de huurauto was om de volgende keer toch echt nog een keer goed om de auto heen te lopen en niet alleen te letten op krassen maar beter te kijken en niet te denken: ‘het zal wel goed zijn.’ Een kostbare les. Misschien voor jou ook alvast een waardevolle les als je nog een keer een auto huurt.
Het is een les die ik in het ondernemerschap ook regelmatig tegen kom. Ik ben van de hoofdlijnen en kan niet alles even goed. Het is niet voor niets dat ik mijn blogs altijd nog een keer laat checken op spelling omdat dat niet mijn bijzondere bedrevenheid is. Gelukkig werk ik samen met mensen die dat wel goed kunnen.
Dat van de grote lijnen en niet van de details zijn, dat is overigens iets dat veel oudste dochters hebben. Het kan een valkuil zijn. Maar als je het weet kan je je werk laten checken.
Zo had ik laatst de proefdruk in handen van het oudste dochter carddeck dat ik heb ontwikkeld en daar was ik best trots op. Tot een vriendin me erop wees dat er nog spellingsfouten op de kaarten stonden. Auw. Gelukkig kon het nog aangepast worden en kon ik de volgende proefdruk nog een keer aan haar laten zien. Zo konden we de laatste foutjes er nog uit halen.
Het blijkt: haastige spoed is zelden goed. Als we meer rust hadden genomen bij de autoverhuur waren we niet geconfronteerd met een forse extra rekening. Als ik bij mezelf niet op de rem had getrapt en had vertraagd bij het carddeck hadden er nu nog fouten in gezeten terwijl er nu binnenkort een carddeck van de pers afrolt wat met zorg en aandacht is ontwikkeld.
Hoe is dat voor jou? Ben jij van de hoofdlijnen of van de details? En vind je van jezelf dat je alles zelf moet doen of kun je ook om hulp vragen en ontvangen?
PS. Wil jij het carddeck als eerste in je brievenbus ontvangen? Dan kun je het nu bestellen in de voorverkoop.