Dank jullie wel voor de fijne reacties op het e-book dat ik vorige week met jullie gedeeld heb! Vooral veel herkenning.
Mocht je het nog niet gelezen hebben, je download het e-book hier: https://aikeborghuis.nl/ebook-oudstedochter/
Het leest makkelijk weg met een kopje thee of koffie.
Het leest in ieder geval een stuk sneller dan dat het geschreven is 😉
Want wat ben ik in dat creatieproces weer tegen de oudste dochter valkuilen aangelopen! Met name de valkuilen van de lat te hoog leggen en vinden dat je het alleen moet doen kwam ik tegen. Ik geef je even een kijkje achter de schermen van mijn schrijfproces…
De eerste versie van het e-book is begin dit jaar al geschreven. Dat heb ik toen zelf vormgegeven in Canva. Het zag er wel ok uit, maar echt trots was ik er niet op. Delen met anderen deed ik minimaal. Voor mij vaak al een teken dat er iets niet helemaal klopt.
Een paar jaar geleden was ik zelf aan blijven modderen. Nu niet. Ondanks de gedachten als ‘dat moet ik toch zelf kunnen.’ en ‘Hoe ingewikkeld kan het nu zijn?’ die regelmatig in mijn hoofd opkwamen schakelde ik een marketingcoach in. Zij zette me al snel op het goede spoor.
Ik besloot het e-book te herschrijven. Dus ik ben onderzoek gaan doen en aan het schrijven geslagen. Dat resulteerde uiteindelijk in een A4 document van ruim 100 pagina’s. Toen dat af was deelde ik het met een aantal mensen.
De feedforward was goudeerlijk en niet fijn: ‘het leest niet lekker weg’. ‘Ik word al moe als ik het lees’. Ik had de plank misgeslagen vanuit het zo goed en volledig mogelijk willen doen – nog een belangrijke oudste dochter valkuil.
Ik smeet het e-book in de hoek en zette het weer op mijn actielijst. Daar bleef het dagen, weken, maanden staan. Een knagertje: ‘daar moet ik nog iets mee’.
Maar een paar weken geleden heb ik het weer opgepakt. Flink geschrapt en met hulp van een aantal oudste dochters om me heen die hebben meegelezen ontstond een inhoud waar zij en ik blij van werden.
Toen de inhoud eenmaal stond wilde ik in het weekend beginnen met de vormgeving.
De reacties daarop waren thuis niet zo enthousiast: ‘ga je nu alweer werken?’ De volgende valkuil: vinden dat je het zelf moet doen.
Daarom vroeg ik Kim van Studio Juno (ook een oudste dochter) om de vormgeving voor me te doen. Die samenwerking verliep heel soepel, ook nadat ik halverwege toch weer dingen anders wilde zodat het e-book inhoudelijk nog waardevoller werd. Zo mooi als Kim het heeft vormgegeven was me niet gelukt. En na de laatste redactierondes met behulp van Simone was het e-book eindelijk klaar! Pauline heeft het online gezet en nu is het te lezen voor alle oudste dochters.
Als ik alleen was blijven ploeteren had het e-book nu nog in een conceptmapje op de computer gestaan. Dankzij de hulp van al die anderen is het e-book nu de wereld in en kan het inzichten geven aan oudste dochters.
Gelukkig herken ik de oudste dochter valkuilen inmiddels op tijd en heb ik fijne mensen om me heen verzameld die me kunnen en willen helpen. Zo fijn en waardevol!
Is dit herkenbaar voor jou? Dat je de lat hoog legt en vind dat je het alleen moet doen?
Stel jezelf dan eens de vraag: is dat waar? Moet je het echt alleen doen?
En stel jezelf vervolgens de vraag: wie zou ik om hulp kunnen vragen?
PS. Als je wel wat hulp kunt gebruiken weet dat je van harte welkom bent voor een persoonlijk adviesgesprek. Dat gesprek is vrijblijvend en levert je in ieder geval helderheid op. Je bent welkom!