Vandaag is het 8 maart, internationale vrouwendag. Deze dag staat ieder jaar in het teken van strijdbaarheid en het gevoel van solidariteit van vrouwen overal ter wereld.
Het thema van dit jaar gaat over solidariteit tussen mannen en vrouwen, want we hebben elkaar hard nodig als het gaat over gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen.
Want als je kijkt op veel plekken in de wereld is de positie van vrouwen de afgelopen jaren verslechterd in plaats van verbeterd.
Als je kijkt naar Covid, dan raakt dit vrouwen in veel landen extra hard. In veel landen betekent niet kunnen werken geen inkomen. Geen inkomen is geen eten voor je gezin.
Kijk naar de Taliban die de macht in Afghanistan heeft overgenomen waardoor de positie van de vrouwen verslechterd is.
Kijk naar Poetin die een oorlog is begonnen waar niemand beter van wordt.
En dan heb ik het nog niet over onderdrukking van vrouwen (en mannen) wereldwijd die niet in het nieuws verschijnt en waar we soms geen weet van hebben.
Verbijsterd is het woord dat omschrijft hoe ik me voelde toen ik de oorlogsbeelden zag op tv.
Wat opvallend is in al deze gebieden waar de positie van vrouwen verslechtert, is dat het vrouwelijk perspectief ontbreekt op de besluitvormende posities. En laat het vrouwelijk perspectief nu net hét perspectief zijn dat gericht is op het versterken van het geheel. Van alle mensen én de planeet.
Na mijn verbijsterde gevoel ontstond ook een gevoel van urgentie.
Wat is er nu nodig en wat kan ik bijdragen? Het vrouwelijk perspectief heeft een plek nodig naast het mannelijk perspectief en dat gebeurt niet vanzelf. Het is nodig dat we als vrouwen onze plek innemen en gaan leiden. Het is nodig dat we in actie komen, want als we niets doen verandert er niets.
De valkuil waar ik mezelf en andere oudste dochters regelmatig op betrap is dat we onszelf niet als leiders zien. Maar we zijn het wel. We dragen veel verantwoordelijkheid en kunnen dat ook goed. We zijn gericht op het versterken van het geheel. We werken samen vanuit gelijkwaardigheid en willen een goede voorouder zijn voor generaties die na ons komen.
We zijn al leiders, alleen is ons leiderschap vaak nog wat verborgen.
Dat is ergens ook wel logisch. We hebben terwijl we opgroeiden niet veel vrouwelijke rolmodellen gehad. We hebben vooral geleerd om ons aan te passen aan wat er van vrouwen verwacht werd. Daardoor is ons leiderschap niet direct zichtbaar.
Je leiderschap nemen wordt makkelijker als je jezelf goed kent. Weet wat voor jou van waarde is. Weet welk verschil je wilt maken in de wereld. Want als je dan stappen gaat zetten is dat ontzettend krachtig en heb je altijd een reden om door te gaan.
We hoeven echt niet allemaal Oprah Winfreys en Jacinda Arderns te worden (mag natuurlijk wel). Het gaat erom dat jij ruimte maakt voor datgene waar je in gelooft en daarnaar handelt.
Het kan zijn dat je denkt: maar wat kan ik nu voor verschil maken?
Ik geloof dat dat verschil groot is. Als jij iemand helpt dan heb je een positieve invloed op die persoon. Die persoon raakt ook weer mensen. Die ook weer andere mensen raken. Je impact lijkt klein, maar zou die zomaar groter kunnen zijn dan je nu denkt. Je maakt met wie je bent en wat je doet het verschil. Je creëert een rimpeleffect. Positief of negatief.
Op 24 maart gaat er een nieuwe jaargroep van start waarin we samen in een groep van maximaal 10 vrouwen op ontdekkingsreis gaan hoe we ons leiderschap kunnen en gaan verstevigen. Dat begint bij wie jij bent als mens en hoe jij wilt leiden.
Als jij ook de urgentie voelt om in actie te komen weet dat je welkom bent voor een persoonlijk gesprek. Ik ontmoet je graag.