Als klein meisje was je om te overleven afhankelijk van de zorg van je ouders en andere volwassenen. Dat je je toen aanpaste en afstemde op je omgeving is logisch en was van levensbelang.
Maar de tijden zijn veranderd. Je bent volwassen nu.
En ondanks het feit dat we nu volwassen zijn laten we ons toch nog regelmatig leiden door de waan van de dag en onze omgeving. We wachten onbewust op toestemming van anderen om een besluit te nemen of een knoop door te hakken. Vaak weet die ander dat niet eens, maar hebben we zelf al een heel verhaal in ons hoofd bedacht waarom iets wel of niet zou kunnen.
Als je dit herkent dan sta je onbewust nog op je kindplek. Ik noem dit ook wel de onderpositie of het aangepaste kind. Door je aan te passen voorkom je dat anderen een mening over je kunnen hebben, doe je heel hard je best om gezien en gehoord te worden en weet je eigenlijk helemaal niet zo goed wat je zelf wilt.
Dit lijkt onschuldig maar dat is het niet. Want hoeveel dromen komen er niet uit doordat je zit te wachten op toestemming die nooit gaat komen?
Dat is echt eeuwig zonde. Dus als je jezelf betrapt op het zinnetje: “Eigenlijk zou ik wel…”, weet dan dat het tijd is om echt eerlijk te worden tegen jezelf.
Ik zie het in de praktijk regelmatig gebeuren als ik in gesprek ben met een oudste dochter over een van mijn programma’s. Dan geeft mijn gesprekspartner aan: ik zou echt heel graag willen samenwerken, maar ik ga het eerst met mijn partner of leidinggevende overleggen.
Natuurlijk is afstemmen met je partner een goed plan, maar… dat is iets anders dan toestemming vragen voor iets dat je zelf graag wilt.
Je bent volwassen nu en mag je eigen keuzes maken. Je weet niet hoelang je nog hebt dus stel niet uit wat je zelf graag wilt en neem het besluit dat goed is voor jou.
Als je voor een besluit staat is de kans groot dat je je angstig voelt en twijfelt of je wel de juiste keuze maakt. Zelf herken ik dat eindeloos blijven wikken en wegen ook van vroeger. Inmiddels weet ik dat het ontzettend veel energie kost. Energie die je niet kunt steken in de stappen die je eigenlijk wilt zetten of datgene wat je eigenlijk wilt beleven.
Je kunt ook bang zijn voor de gevolgen van het besluit. Weet dus dat dit hele normale gedachten zijn. Je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. Maar weet ook: dit is de jongere versie van jou en je bent geen kind meer.
Wat er ook vaak gebeurt is dat je innerlijke rechter aangaat als je voor een keuze staat. Hoe spannender de keus, hoe luider ze begint te protesteren: denk je nu echt dat deze investering je gaat helpen? X, Y, Z wat je geprobeerd hebt, heeft ook niet gewerkt! Je bent als zo druk. Nu is echt niet het juiste moment.
Die stem van de innerlijke rechter kennen we allemaal. Het is je veiligheidsinstinct dat niets liever wil dan je veilig houden.
Eigenlijk is het een goed teken – je staat vlak voor een doorbraak. Wat je kan helpen is tegen deze stem zeggen: ik weet dat je er bent en ik laat me niet langer door je leiden.
Ook een schuldgevoel hebben is een goed teken. Dat ervaar je namelijk doordat je over de grenzen gaat van het familiesysteem waarin je bent opgegroeid. Dat betekent dat je keuzes aan het maken bent die goed voor jou zijn en je niet langer vastloopt in het aangepaste-meisje effect.
De vraag die je jezelf mag stellen: waar moet de toestemming vandaan komen om te kiezen voor wat ik eigenlijk wil?
De kans is groot dat jij de enige bent die jezelf de toestemming hoeft te geven om deze keuze te maken. Niet je ouders. Niet je partner. Niet je leidinggevende.
Neem het besluit en ontdek wat het je oplevert.
Sta je voor een spannende keus en kun je wel wat hulp gebruiken? Weet dat je welkom bent voor een persoonlijk gesprek waarin we kunnen verkennen hoe je kunt ontdekken wat jouw volgende stap is. We helpen je graag.