Ik heb een haat-liefde verhouding met de decembermaand. Ik hou van de gezelligheid: vroeg donker, kaarsjes aan. Lekker met een boek en een pot thee voor de houtkachel. Ook Sinterklaas vieren vind ik gezellig en kan ik echt naar uitkijken. Nu de meiden ouder zijn vieren we Sinterklaas met surprises en gedichten.
Maar er is ook die andere kant. De decembermaand is vaak druk.
Naast Sinterklaas thuis hebben we ook op andere plekken Sinterklaas gevierd. Dat betekent extra cadeautjes halen. Surprises knutselen en gedichten maken.
De meiden zijn oud genoeg dat ze dit zelf kunnen. En toch betrap ik me erop dat ik me daar drukker over maak dan zij zelf. Omdat de weken best vol zitten begin ik zelf vaak op tijd. Dat geeft mij rust. Maar met kinderen waarbij planning nog wel een dingetje is moet ik uitkijken dat ik niet blijf hangen in vragen stellen: wanneer ga je de cadeautjes halen? Wat ga je maken als surprise? Wanneer ga je beginnen? Heb je je gedicht al af? En regelmatig krijg ik te horen dat ik niet moet zeuren en dat ze dit zelf wel oplossen. En dat gaat meestal ook best goed. Maar eerlijk is eerlijk: het kost me best moeite om op mijn handen te gaan zitten en af te wachten wat er gebeurt. En me daar dan vooral niet druk over te maken. Regelmatig ben ik blij verrast. Maar soms ook niet.
Nu weet ik dat ze het meeste leren van fouten maken en weer opstaan maar wat vind ik dat nog ingewikkeld als op de ochtend van het feest de keuken is ontploft, een kind in tranen is omdat het allemaal niet lukt met haar surprise zoals ze in haar hoofd heeft en ik me in moet houden om er niet uit te flappen: ‘Als je nu wat eerder was begonnen, dan…’
Wat deze periode ook niet helpend is, is dat we een kind hebben op krukken.
Ongelukje met gym. Dat betekent nu al drie weken brengen en halen naar school op wisselende schooltijden. Doktersbezoekjes, foto’s maken in het ziekenhuis.
Op zich kost dat allemaal helemaal niet zoveel tijd, maar het versnippert je dag en energie en ik heb mijn agenda al meerdere keren omgegooid. Niet erg. Wel irritant. Daarbij heb ik de afgelopen maand al 2x autopech gehad (de tweede keer ben ik geholpen door een hele vriendelijke medewerker van de ANWB).
En ongemerkt trap ik dan toch weer in de valkuil die ik als oudste dochter zo goed ken: Ik regel het wel. En dat doe ik dan ook. Maar ondertussen voel ik me van binnen ook wel mopperig: ‘Ik moet ook alles alleen doen.’ Vervolgens krijg ik dan de opmerking van m’n dochter: ‘Doe niet zo gestressed mam.’
En ik denk… Ze heeft nog gelijk ook.
Zucht…Stop! Even afstand nemen. Dan zie ik weer wat ik doe en zo goed ken: ik ben in gaten gesprongen die vallen of dreigen te vallen. Dus thuis weer in gesprek en samen op zoek gaan naar oplossingen. En mijn ervaring is iedere keer weer: als je om hulp vraagt dan zijn mensen vaak bereid om je even te helpen.
Dus ook de afgelopen weken voor mij weer in lesje in afstand nemen en om hulp vragen.
Herkenbaar? En weet je dat je het graag anders wilt maar vind je het ook lastig om hulp te vragen? Ik weet hoe dat voelt. En ik weet ook wat het je oplevert als je het wel doet. Je schouders zakken. Je krijgt meer lucht en ruimte. Wil jij dat ook?
In mijn agenda heb ik voor de kerstvakantie nog een paar plekken vrij gehouden voor een persoonlijk adviesgesprek waarin ik met je meekijk waar je nu staat en waar je naartoe wilt. Dat gesprek levert je in ieder geval helderheid op. Bel of mail me gerust. Ik help je graag.