Over het algemeen heb ik een positieve instelling en vind ik het leven mooi en leuk. Maar afgelopen weekend had ik een off-day. En niet zo’n beetje ook. De agenda leeg. Niets moet dus alle ruimte om te doen waar ik zin in had. Dat gebeurt niet zo vaak.
Normaal gesproken zou ik daarvan genieten. Maar nu dus niet.
De situatie is niet normaal en ik zat compleet in de weerstand. Ik ergerde me aan alles en iedereen en ik reageerde prikkelbaar tegen wie maar in mijn buurt kwam. Schrijven lukte niet. De taart die ik heb gebakken is mislukt. En toen ik van mezelf eindelijk met een boek in de tuin mocht zitten (na eerst eindeloos wikken en wegen welk boek ik dan ging lezen) gingen precies op dat moment twee schuurmachines in de buurt aan. Grrrr…
Vervolgens werd ik boos op mezelf. Want: ‘Er zijn mensen die het veel zwaarder hebben dan jij, dus wat loop je nou te zeuren.’
Ik weet dat het niet helpt om het leed van de wereld op mijn nek te nemen. Ik weet dat ik de situatie in de wereld niet kan veranderen. Maar ik weet wel dat ik invloed heb op de manier waarop ik met mezelf en mijn omgeving omga in deze tijd. Dat ombuigen lukte me alleen even niet. Die boosheid naar mezelf was de dubbele klapper.
Uiteindelijk heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken en ben ik een stuk gaan wandelen. Niet ontspannen en met oog voor mijn omgeving maar stevig stampend en balend. Dat hielp. Ik voelde mijn frustratie wegzakken… na een paar kilometer. 😉
Tijdens het wandelen luister ik graag naar een podcast. Dit keer de podcast New Female Leaders Rise met Jitske Kramer, cultureel antropoloog. De podcast ging over de periode waar we nu middenin zitten.
Wat helpend was is dat ze vertelde dat we in deze periode door allerlei emoties heen gaan en dat dat erbij hoort. Dat was precies wat ik even nodig had. Horen dat mijn frustraties, mijn emoties en gevoelens logisch zijn. Dat die erbij horen en er mogen zijn in plaats van dat ik mezelf erom veroordeel.
Het hoort erbij in deze tijd. Bij mij. Waarschijnlijk ook bij jou. Maar ook in de wereld.
De afgelopen week heb ik uitgebreid gesproken met mijn gastgezin van vroeger in Australië en een vriendin in Amerika. Wat we meemaken en ervaren is herkenbaar voor ons allemaal. Menselijk en universeel.
Wat ik inspirerend vond aan de podcast is dat Jitske vanuit haar expertise ook een heel mooi beeld gaf van dat we op dit moment eigenlijk twee soorten van leiderschap nodig hebben. In de wereld, maar ook op micro-niveau in jezelf.
Aan de ene kant de leider die ons door deze tijd heen leidt en de regels en kaders aangeeft. Zoals Rutte dat nu doet in Nederland. En jij en ik dat thuis doen op kleine schaal voor onze gezinnen. Dit zijn de richtlijnen die we volgen. Dit zijn de grenzen en mogelijkheden. Dit is de structuur.
En aan de andere kant de leider die ons helpt om betekenis te geven aan wat er nu in de wereld gebeurt. En dat zijn de gesprekken aan tafel die een laag dieper gaan dan “hoe was je dag?”. De gesprekken die gaan over wat het voor je betekent dat je je vrienden niet kan zien. Dat scoutingkampen worden afgezegd. Dat je misschien je laatste schooldag op deze school al hebt gehad. Wat mis je het meest? En wat mis je helemaal niet?
Wat me ook raakte in de podcast is de vraag of deze periode ook echt een transformatie in jou en in de wereld teweegbrengt. Ben je bereid om straks écht andere keuzes te maken als de situatie over een tijd een soort ‘nieuw normaal’ is? In Jitske’s geval wel de bereidheid om vlees te laten staan maar niet de bereidheid te stoppen met vliegen om andere culturen te ontdekken. Een mooie vraag om je dag mee in te nemen of over in gesprek te gaan.