Kinderen die vragen worden niet overgeslagen. Dat is een van de lessen die we onze dochters mee willen geven in het leven. Want hoe kunnen wij of anderen weten wat jij graag wilt als je je niet uitspreekt? Wat we daarbij tegelijkertijd ook mee willen geven is dat je wel om moet kunnen gaan met een ‘nee’ als antwoord. Dan mag je alles vragen wat je wilt.
Dat blijkt in de praktijk nog niet altijd zo eenvoudig ontdekten we deze week.
Het was lekker weer, we hadden wat te vieren en zijn de stad ingelopen voor een ijsje en een kop koffie. Eenmaal daar gaf Peter aan dat we twee bolletjes mochten uitzoeken. Een van onze dochters vroeg toen of ze niet ook een derde bolletje mocht én slagroom. Het antwoord was ‘nee’. Ze haalde haar schouders op en genoot van de twee bolletjes.
Wij betrapten ons erop dat die vraag ons irriteerde: ‘Is het dan nooit een keer genoeg?’ Onze reactie strookte niet met dat we de meiden willen leren dat ze alles mogen vragen wat ze willen. Een spiegel en aanleiding voor een mooi gesprek tussen Peter en mij over
hoe we onze dochters eigenlijk leren onderhandelen over wat ze willen. Want de meiden zitten nu ook in de leeftijd dat ze grenzen aan het opzoeken zijn en er soms overheen gaan om te ontdekken waar ze liggen.
In het gesprek kwamen we erachter dat we allebei nooit echt hebben leren onderhandelen. We leggen op tafel wat wij denken dat goed is. Je mag twee bolletjes ijs. Punt. Geen onderhandelingsruimte. Onderhandelingsvaardigheden hebben we eigenlijk nooit echt geleerd. Net als vaardigheden over hoe je goed met je geld omgaat. Of hoe je je voorbereid op het ondernemerschap in plaats van voor een baan in loondienst. Op school leerden we vooral feitenkennis. En dat is voor een deel nog steeds zo.
Daar ligt voor ons als ouders een mooie kans als we ons ervan bewust zijn. Hebben we de oplossing of wijsheid in pacht? Nee, maar alleen de gesprekken hierover met elkaar zijn al waardevol en geven ruimte.
Wat we de afgelopen periode bijvoorbeeld ontdekten is dat ook onze oudste dochter in haar portemonnee was geraakt. In één keer was ze al haar oppasadresjes en dus haar extra inkomsten kwijt. Er was ineens minder te besteden. Daar waren wij ons helemaal niet zo bewust van. Ze is dan ook dolblij dat ze weer mag oppassen. Voor een nieuw oppasadresje is ze op onderzoek gegaan op de site van het NIBUD over oppasvergoedingen, deed ze navraag bij vriendinnen die ook oppassen en is met die kennis op bezoek gegaan met een nieuw oppasadres en heeft de oppasvergoeding afgesproken. Ze was blij en trots toen ze weer thuiskwam. Ook hier kwamen die onderhandelingsvaardigheden dus goed van pas. 🙂
Maar hoe staat het eigenlijk met jouw onderhandelingsvaardigheden?
Durf jij te vragen en te gaan staan voor wat je wilt? Of vind je dit eigenlijk nog knap ingewikkeld? Zelf heb ik dit jarenlang behoorlijk ingewikkeld gevonden. Ik durfde geen vragen te stellen uit angst dan mensen me niet meer aardig zouden vinden. Of me brutaal of ondankbaar zouden vinden. Dat ik er niet meer bij zou horen. Of dat ik mensen zou belasten met mijn vraag.
Toen ik het besluit nam dat ik dit wel ging doen en leren, ontdekte ik dat het tegenovergestelde waar is. Als je een vraag stelt zijn mensen vaak bereid om met je mee te denken of je te helpen. Onderhandelen is niet alleen een vaardigheid maar heeft vooral ook te maken met zelfvertrouwen en gaan staan voor jouw eigenwaarde. En het mooie is dat er ineens deuren voor je open gaan of mogelijkheden blijken te zijn die je niet voor mogelijk had gehouden als je onderhandelt en gaat staan voor wat jij graag wilt.
Wil jij dit ook en kun je wel wat hulp gebruiken? Neem dan contact met me op. Ik help je graag.