Veel oudste dochters zijn gewend om het alleen te doen en het zelf op te lossen. Als jij in de buurt bent wordt het wel geregeld. Doordat je als oudste dochter uitstraalt dat je de touwtjes in handen hebt, krijg je in de praktijk ook niet snel hulp aangeboden. En als je die hulp wel aangeboden krijgt kan het weer best ongemakkelijk voelen. Als je een leidinggevende functie vervuld of ondernemer bent kan dit extra alleen voelen.
Herkenbaar?
Dan is het goed om je te realiseren dat het niet alleen eenzaam voelt, maar het daadwerkelijk ook alleen is. Als je vanuit systemisch perspectief kijkt naar de leiderschapspositie van een systeem dan neem je een andere plek in dan je MT-leden, dan je team. Je kunt wel samenwerken en de lijnen uitzetten maar als het erop aankomt ben jij degene die de knopen doorhakt.
Dit geldt ook voor ondernemers met een team. Als het erop aankomt ben jij diegene die de soms lastige besluiten moet nemen. Dit erkennen geeft rust: je gevoel klopt, je hoort nergens echt bij. Het is dus niet zo gek dat je je alleen of eenzaam kan voelen.
Tegelijkertijd is ieder mens gemaakt voor verbinding. Bij een groep horen is een overlevingsmechanisme: als je vroeger niet bij de groep hoorde dan overleefde je het niet. Ook als klein meisje heb je al jong geleerd wat je moest doen om erbij te horen. Je beschikt over een soort interne antenne die is afgesteld op wat je wel of niet moest doen om bij de groep te horen.
Het verlangen om erbij te horen en je af en toe toch eenzaam voelen is een rode draad die ik ontdekte in de gesprekken die ik met oudste dochters op leiderschapsposities. Ze zeiden allemaal, los van elkaar: ik neem de verantwoordelijkheid op me, kan die ook goed dragen en toch voelt het best wel eens alleen.
De vraag die in mij opkwam: hoe zou het zijn voor oudste dochters op een leiderschapspositie om buiten hun werk een plek te hebben waar ze er wel helemaal bij horen?
Dat was voor mij de aanleiding om aanbod te gaan ontwikkelen om deze inspirerende en gelijkgestemde vrouwen bij elkaar te brengen. Zo zijn mijn jaargroepen in 2019 ontstaan.
In de jaargroepen gaat een kleine groep van maximaal 8-10 vrouwen een jaar lang in verbinding met elkaar op ontdekkingsreis. Je bewandelt je eigen pad maar doet dat naast en met elkaar. De herkenning van de thema’s die spelen in jouw leven en werk en in het leven en werk van de andere deelnemers geeft rust en vertrouwen.
Je moet het nog steeds zelf doen. Je hoeft het niet langer alleen te doen.
Wat de vrouwen die deelnemen aan de jaargroepen aangeven is dat ze zich minder alleen voelen. Meer in verbinding met zichzelf en hun omgeving. De herkenning, aan een half woord genoeg hebben, leren en ontdekken met elkaar is iedere keer weer bijzonder.
Mocht je nu herkennen dat je je regelmatig alleen voelt. Neem dan eens contact met me op om te verkennen of de jaargroep bij je zou passen. Begin oktober start er weer een nieuwe groep die een jaar lang op ontdekkingsreis gaat. Je bent welkom!