Ga jij door tot je er bijna bij neervalt? Misschien herken je dat wel. Dat je weinig energie hebt en op wilskracht en doorzettingsvermogen doorgaat.

En wat zeggen die stemmetjes in je hoofd?

Wat ik regelmatig hoor:
– ‘Van hard werken is nog nooit iemand doodgegaan’
– ‘Als je het doet moet je het goed doen’
– ‘Niet lullen maar poetsen’
– ‘Stel je niet aan, even doorzetten. Straks…’
– ‘Als je nog kunt lopen kun je nog werken’

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat ik mij mezelf merk is dat deze stemmetjes vrij hardnekkig en luidruchtig kunnen zijn.

Niet alleen als aan het werk ben, maar ook in mijn vrije tijd.

Zo ook de afgelopen 1,5 week.

Gevoel van vrijheid
Zelf geef ik weinig om spullen. Behalve als er veel herinneringen aan zitten.

Zo hebben we twee weken geleden na 11 jaar ons VW T3 campertje verkocht aan hele leuke nieuwe eigenaren. Afscheid nemen van het busje viel mij en onze dochters niet mee. Er zijn wel wat traantjes weggepinkt. En toch. Het is maar een bus. Maar zoals onze dochter zo mooi zei: ik heb herinneringen aan de bus. Dan zijn we echt samen. En zo is het. Me vrij voelen en aandachtig samen zijn is voor mij verbonden met de bus.

Zelf had ik zoiets van: laten we eens een tijdje zonder busje doen. Maar manlief had andere plannen dus 1,5 week geleden hebben we onze nieuwe oude camper uit 1978 gekocht en opgehaald. Ik had van te voren al wel aangegeven dat ik geen zin had in een klusproject erbij en dat was prima.

Het idee was dat we rustig zouden gaan kamperen. Ontdekken wat wel en niet handig is en dat we daarna eens een plannetje zouden gaan maken om de camper op te knappen.

Als ik nu terugkijk kan ik maar één conclusie trekken.

Eén conclusie: MISLUKT!
Hoe het kwam weet ik niet, maar ‘ineens’ had ik een deel van de camper gestript en ben de afgelopen weken iedere vrije minuut die ik had in de camper aan het klussen geweest. Als een idioot ben ik gaan schuren en schilderen. Heb de vloer eruit gebroken. Een dierbaar vriendinnetje gevraagd om me te leren behangen. De camper is er aan de binnenkant wel van opgeknapt. Van donkerbruin naar licht en fris.

In mijn valkuil gestapt
Nu ik terugkijk op de laatste 1,5 week ben ik er zelf niet zo van opgeknapt. Want een valkuil waar ik dan ook weer intrap is dat ik naast mijn werk in doe-stand schiet en alle andere dingen die ook belangrijk zijn uit het oog verlies. Mijn rondje hardlopen. Gezond koken en eten. Vanuit rust en aandacht aanwezig zijn bij onze dochters. Vriendinnen bezoeken. Eén troost: de sauna heb ik wel meegepakt. Het word namelijk best warm in zo’n camper als de zon buiten lekker schijnt en je binnen bezig bent.

Stand van zaken nu: De camper ligt op dit moment zo uit elkaar dat ermee op stap gaan in ieder geval aankomend weekend nog niet gaan lukken.  Wat wel jammer is, want het weer is heerlijk om er een paar dagen als gezin tussenuit te gaan. Dat vrije gevoel. Echte tijd en aandacht voor elkaar.  Daar hadden we de camper ten slotte voor aangeschaft. Tsja. Jammer.

Eerste reactie: Boos op mijzelf 
Mijn eerste reactie was: boos worden op mezelf. Je weet toch dat. Moet je weer zo impulsief handelen. Denk toch eerst eens na voordat je wat doet…

Nu kan ik er om lachen. Daar is die weer: mijn steeds terugkerende patroon van je kunnen verliezen in heel hard werken. Op wilskracht. Op doorzettingsvermogen. Het blijft belangrijk voor mij om me daar bewust van te zijn. Want alleen dan kan ik een andere keus maken. En dan niet vanuit allerlei harde oordelen die ik als eerste op voel komen maar vanuit mildheid naar mezelf toe.

Luisteren naar de signalen van mijn lichaam
Wat me ook helpt is dat ik behalve mijn hoofd gelukkig ook nog een lichaam heb. Een lichaam dat heel wijs is en direct signalen geeft dat ik over mijn grenzen heen dender. En toch vind ik dat vaak nog lastig om daar naar te luisteren. Blijf ik gisteren toch aan het klussen in de camper terwijl ik spierpijn heb en mijn schouder pijn doet.

Eigenlijk hoor ik mijn lichaam dankbaar te zijn omdat ze aangeeft dat het teveel is. Dat ik signalen krijg dat ik het wat rustiger aan mag gaan doen. En dat ik daar dan ook naar luister.

Nieuwe kans
Dus vanaf vandaag een nieuwe kans. Adem in. Adem uit.

Ik heb me voorgenomen om de komende periode vanuit rust en een vrij gevoel verder te klussen aan de camper. Omdat ik het fijn vind om te doen in plaats van dat het zo snel mogelijk af moet. Zodat de basis staat en we er mee op pad kunnen. En ik daarnaast ruimte en aandacht over houd voor de dingen die voor mij ook belangrijk zijn.

Ik ben heel benieuwd.  Ga jij door tot je er bijna bij neervalt? Of luister je naar de signalen van je lichaam. Ik hoor graag van je!