Ook de rest van onze meivakantie is anders dan anders. Al een aantal jaren gaan we in de meivakantie naar Normandië om vrienden te helpen om daar Safaritenten op te zetten. Lekker buiten. Fysiek bezig zijn. Kamperen in een tent met houtkachel. Maar dit jaar dus niet. En om mee heen hoor ik ook dat veel mensen die vakantieplannen in duigen hebben zien vallen en thuisblijven. En wat doe je dan? Vier je thuis vakantie, werk je gewoon door? Ga je aan de slag met klussen die al een tijdje liggen?
Eerlijk is eerlijk: ik ben zelf niet zo goed in vakantie vieren in eigen huis. Ik ga het liefst weg omdat ik dan makkelijker de boel de boel laat. Er is altijd wel wat te doen of te klussen in een jaren 30 woning. Zo ook afgelopen weekend. De woonkamer sauzen.
Het eindresultaat in huis ziet er vaak prima uit al zeg ik het zelf. Maar naast de muur zitten ook mijn handen, kwasten, kleren en gezicht onder de verf. Hoe ik het voor elkaar krijg?! Geen idee. Het zal mijn enthousiasme zijn 😉
Afgelopen weekend ging het mis bij het overgieten van de verf en kregen een aantal tuintegels ook onbedoeld wat flinke klodders verf mee. En daar baalde ik van. Ook omdat ik weet dat Peter een nette klusser is en eigenlijk nooit verf morst of knoeit.
Zonder dat ik er erg in had stond ik hardop tegen mezelf te schelden: ‘Wat ben je ook een *niet-voor-herhaling-vatbaar-piep*. Kun je nu ook nooit eens een keer schilderen zonder te knoeien. Jij maakt er ook altijd een smeerbende van.’
Onze dochters waren in de tuin en de één zei: ‘Mama, je scheld nooit!’
En dochter twee zei: ‘Maar mama, dat kan toch gebeuren.’
Dat schudde me wakker. Het was eruit gefloept zonder dat ik er erg in had. Door hun opmerkingen merkte ik ook pas hoe lelijk ik deed tegen mezelf.
Want feitelijk: ik heb verf gemorst. Maar de manier hoe ik tegen mezelf tekeerging sloeg helemaal nergens op. En het ging niet eens over wat ik verkeerd had gedaan (schuld) maar over dat ik niet goed ben als mens (schaamte). Mijn innerlijke rechter ging weer met me aan de haal.
Door de opmerking van de meiden was ik me bewust van wat ik deed. En aan de hand van het voorbeeld en hun reactie kon ik ook aan de meiden het verschil uitleggen tussen schuld en schaamte. En dat schaamte geen kans meer heeft als de ander met empathie reageert. Zo leverde mijn klusbende toch nog een mooie les op voor mijzelf en de meiden.
Wat voor mij in het moederschap een hele helpende quote is: ‘Kinderen doen wat je doet, niet wat je zegt’. Het helpt me iedere keer weer om na te denken. Wat laat ik zien aan de meiden? Wat leef ik voor? Dus ik ga deze week ook lekker overdag creatief aan de slag of met een boek in de tuin. Lummelen en opladen. Dat gun ik jou ook.