We zijn allemaal weleens boos. Of gefrustreerd. Niets mis mee. Dat mag best.
En soms kom je mensen tegen die boos zijn en boos blijven. Echt heel erg boos.
Op hun ouders, op de regering, op hun leidinggevende, op de politiek. Op de maatschappij. Eigenlijk op alles.
Tot een paar jaar geleden was mijn neiging: er met een grote boog omheen. Vermijden. Boosheid vond ik een van de lastige emoties om mee te dealen.
Tot ik ontdekte wat een enorme power er in boosheid en frustratie zit. Want eigenlijk is het geblokkeerde levensenergie die wil stromen. Kijk maar eens bij jezelf hoeveel energie boosheid en frustratie kost. Het komt uit het puntje van je tenen en is enorm krachtig. Dus wat zou er gebeuren als je die energie zou kunnen richten op iets wat je wel verder helpt?
Ik probeer nu vaak te onderzoeken waar boosheid vandaan komt. Want het heeft een reden en een oorzaak en wil gezien en gehoord worden. Als er erkenning op die boosheid komt. Als die er mag zijn wordt die beter hanteerbaar.
Hoe werken emoties eigenlijk?
Wanneer je door een plotselinge schok in emoties van angst, paniek of boosheid schiet, dan duurt dat fysiologisch gesproken 1,5 minuut. Zo lang heeft je lichaam nodig om de chemische stoffen die worden aangemaakt voor een vecht-, bevries- of vlucht-reactie onschadelijk te maken en af te voeren. Als je na anderhalve minuut dus nog steeds boos, geschokt verdrietig, verkrampt, beledigd of verbolgen bent, dan doe je dat zelf.
Je lichaam heeft de dreun al verwerkt, maar jouw eigen gedachten houden er nog aan vast.
Je kunt dus aan de slag met je boosheid als je dat wilt.
Wat ik met het begeleiden van opstellingen vaak tegenkom is boosheid van kinderen. Ze zijn boos op hun ouders over wat ze wel en niet hebben gedaan. Of boos om wat ze allemaal niet hebben gekregen. Ook wel begrijpelijk: als kind had je behoefte aan veiligheid, liefde, warmte en aandacht. En niet alle ouders hebben dat hun kinderen kunnen bieden.
Keer op keer zie ik in opstellingen dat het vaak geen kwestie is van niet willen, maar een kwestie van niet kunnen. Vaak zijn ouders op zielsniveau zo in beslag genomen door hun eigen pijn en verdriet dat een deel van hun ziel was afgesloten. Heel pijnlijk om te erkennen voor zowel ouders als kinderen.
En dan heb je de keus: blijf je boos op je ouders om wat ze je niet hebben kunnen geven?
Of kun je zien en erkennen dat je ouders hebben gedaan wat ze konden?
Het geeft kracht als je erkent wat je ouders je wel hebben kunnen geven.
Ze hebben je het leven gegeven en niemand anders had dat kunnen doen.
Erkennen dat je boos bent is vaak de eerste stap om die boosheid daarna stap voor stap los te laten. Zodat je niet meer vanuit een gekwetst kind reageert maar vanuit je volwassen plek waar je de keus hebt om de boosheid zo te richten dat je niet langer remt of op je plek houdt maar je stappen vooruit kunt zetten.
Dat is wat ik je gun. Als je boosheid of frustratie ervaart bij het lezen van dit stuk weet dat dat helemaal ok is. Dat had ik zelf ook toen ik me hier voor het eerst bewust van werd.
Omdat het me uiteindelijk veel heeft gebracht deel ik het toch met je.