Een valkuil waar ik zelf heel regelmatig in ben getrapt is denken: straks in de vakantie heb ik eindelijk tijd en ruimte voor mezelf. Heb ik echt tijd, ruimte en aandacht voor mijn partner en kinderen. Heb ik tijd om lekker bij te slapen, te lezen en te reflecteren op hoe het nu gaat en weg te dromen over wat ik misschien wel graag zou willen het komende jaar. Misschien een nieuwe hobby oppakken. Of een nieuwe baan zoeken. Of misschien mijn eigen bedrijf starten.
Als je een beetje op mij lijkt zet je vlak voordat je op vakantie gaat nog even een eindsprint in op je werk om XYZ af te ronden. En ben je vergeten dat de eindweken op school vaak ook al rommeliger zijn met afscheidsetentjes, allerlei kinderfeestjes van kinderen die in de vakanties jarig zijn (maak ik mezelf ook schuldig aan) waardoor je eigenlijk vaak al met stress en spanning in je lijf moe op vakantie gaat. Zelf ben ik in ieder geval weer in die valkuil getrapt.
Onze meiden zijn inmiddels tieners. Maar als ik een paar jaar terugspoel in de tijd is een vakantie met jongere kinderen vaak nog intensiever en kom je eigenlijk helemaal niet echt aan jezelf toe. Ben je al blij dat je een tijdschrift hebt kunnen lezen en gaan die boeken weer ongelezen mee terug naar huis. Is dat erg? Nee. Maar als je moe was voordat je op vakantie ging is het de vraag of je je batterij nu weer meer opgeladen hebt nu ‘het gewone leven’ weer begint.
Zelf dacht ik na onze reis naar Australië: even een weekendje uitrusten en dan ben ik er wel weer. Kan ik lekker aan het werk. Ik ben tenslotte zes weken vrij geweest.
Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat de jetlag er steviger in had gehakt dan ik in eerste instantie dacht. En dat reizen toch echt meer energie kost dan vakantie vieren. Ik voelde nu eigenlijk pas hoe moe ik was. Mijn hoofd nog vol met alles wat we hebben gezien, gehoord en beleefd.
Mijn eerste neiging is om gewoon door te duwen. Gewoon aan de slag te gaan. Totdat Peter me aankeek en zei: waar ben jij mee bezig? Neem de ruimte om te landen. Dat werk ligt er ook volgende week nog.
En dus heb ik mezelf toestemming gegeven om nog lekker aan te rommelen. Om op te ruimen. Te reflecteren op het afgelopen jaar. Omdat juist na de vakantie en de afstand die je genomen hebt je ineens beter ziet wat wel en niet werkt voor je. Zelf heb ik dus in plaats van in de vakantie erna tijd ingeruimd om na te denken over wat ik wil. Zodat ik daar concrete stappen in kan zetten.
Ben jij ook niet echt toegekomen aan reflectietijd en voel je dat je wel andere keuzes zou willen maken en stel je het steeds uit? En lukt het je niet goed om daar alleen stappen in te zetten?
Gun jezelf dan nu de tijd en ruimte voor een persoonlijk adviesgesprek. In dat gesprek kijk ik met je mee waar je nu staat en waar je naartoe wilt. Dat gesprek is vrijblijvend en verplicht je tot niets. Ik help je graag.