‘Ik zie om mij heen mensen die het veel zwaarder hebben dan ik.
‘Je zult maar een horecabedrijf hebben of in de zorg werken.’
‘Ik heb niets te klagen. We zijn gezond en mijn bedrijf loopt goed.’
‘Ik vind er op dit moment niet zoveel aan, maar dat gaat wel weer over’.
‘Ik kan niet wat anders gaan doen want er is al schaarste in mijn vakgebied.’

Zo maar een paar uitspraken van de oudste dochters op leiderschapsposities of van ondernemers om me heen.

Wat ik in het werken met klanten regelmatig merk is dat ze het pittig hebben. Het is ook niet niets. Al bijna twee jaar lang zitten we in een situatie die iedere keer weer flexibiliteit en meebewegen vraagt. Thuis, op het werk, in sociale contacten.

Veel van mijn klanten maken zich ook zorgen. Over corona, over de impact die deze tijd heeft op hun opgroeiende kinderen. Maar ook over de tweedeling die het oplevert in Nederland op dit moment. Mensen die tegenover elkaar komen te staan vanuit andere standpunten. Vaak ook binnen families, in vriendschappen. Dat maakt het intens.

Oudste dochters zijn van nature geneigd om te kijken naar wat er nodig is om het geheel te versterken. Vanuit hun grote verantwoordelijkheidsgevoel proberen ze daarom iedere keer weer de brug te slaan tussen de verschillende fronten en dat is vermoeiend.

Tegelijkertijd zie je ook dat verschillen in waarden in deze periode zichtbaar worden. Dat gebeurt in je directe omgeving. Op je werk. Online. De kans is groot dat je ontdekt dat jouw waarden en die van de context waarin je je beweegt verder uit elkaar liggen dan dat je je in rustiger vaarwater bewust van was. Het kan zijn dat je ontdekt dat de baan die je nu vervult in die organisatie minder goed blijkt te passen bij wat voor jou belangrijk is. Of dat je toe bent aan een groeistap in je carrière. Of dat je met je bedrijf door wilt groeien en daarvoor andere keuzes moet maken.

Wat ik dan zie gebeuren is dat er een beroep wordt gedaan op je loyaliteitsgevoel. Je kan de organisatie waar je nu werkt toch niet in de steek laten want er is al schaarste op de markt. Of dat je die functie pas los kan laten als er vervanging geregeld is. Of dat je bepaalde klanten en aanbod moet loslaten om door te kunnen groeien met je bedrijf.
Je grote loyaliteitsgevoel is mooi, maar kan je ook belemmeren als je keuzes wilt maken waarin je echt trouw bent aan jezelf.

Wat ik zie gebeuren is dat een deel van de vrouwen dit ergens wel voelt, maar dat nog niet echt wil zien. Het knaagt wel, maar zolang je het voor jezelf nog niet toegeeft is het er nog niet en hoef je ook geen keuzes te maken.

Een daar gaat het wringen. Want dat raakt je zelfintegriteit. Je merkt dat je energie weglekt in je werk. Dat je minder plezier hebt.

In de praktijk zie ik dat vrouwen die dit ervaren zich ondergraven in het werk: ‘Als ik maar gewoon lekker in de actie schiet dan hoef ik hier niet over na te denken maar ben ik in ieder geval nuttig bezig’. Of het tegenovergestelde gebeurt: je bent niet vooruit te branden en hebt daar een oordeel over want je vindt dat je wel nuttig bezig moet zijn. Je kunt je hierin ook alleen voelen want er is niemand met wie je dit echt openlijk kunt bespreken. Niet met je team. Niet met je klanten.

Als je in deze dynamiek terecht komt is het lastig om hier zelf uit te komen. Je zoekt de oplossing waarschijnlijk in je hoofd, de plek die voor jou heel vertrouwd is maar daar ligt de oplossing niet want anders had je hem al wel gevonden. Dat het gebeurt is logisch. Oudste dochters zijn gewend om het altijd alleen op te lossen maar in dit geval lukt dat je vaak niet omdat je vastloopt in je eigen denkpatronen en blinde vlekken. Je hebt iemand nodig die je een spiegel voorhoudt, die je bevraagt op je overtuigingen en denkpatronen en je weer in contact brengt met de wijsheid van je lichaam.

Wat belangrijk is, is dat je jezelf de toestemming geeft om te voelen dat het ook voor jou een intense tijd was en is. Dat is niet zwak, dat is juist krachtig. Ook jij bent gewoon een mens.

Ja, er zullen mensen zijn die het misschien wel veel zwaarder hebben dan jij, maar dat betekent niet dat jij geen recht hebt op je gevoel dat het veel is. Het is geen wedstrijdje van wie heeft het ‘t zwaarst.

Als je jezelf die toestemming geeft en het niet langer wegdrukt ga je ontdekken dat er ruimte ontstaat voor jezelf en in jezelf.

Als je voelt dat je wel wat hulp kunt gebruiken en je bent er klaar mee om het alleen te doen weet dat ik je graag uitnodig voor een ontdekkingsreis. Op 16 december gaan we met een groep van maximaal 8 gelijkgestemde vrouwen een jaar lang op ontdekkingsreis om je weer te verbinden met jezelf en wat voor jou van waarde is. Vervolgens gaan we daar stappen in zetten. Je hoeft het een jaar lang niet alleen te doen. Ik loop naast je en je gaat deze reis aan samen met een groep gelijkgestemde vrouwen.

Je bent welkom! Er zijn nog een paar plekken vrij en ik ga graag met je in gesprek.
Dit gesprek is vrijblijvend en verplicht je tot niets.