Vorig jaar had ik een mooi gesprek met een ambitieuze oudste dochter op een toppositie. Ze liep vast in haar werk. Ze voelt zich enorm verantwoordelijk en werkt hard. Ook in de avonduren en de weekenden. Ze merkt dat ze veel tijd kwijt is met brandjes blussen en eigenlijk niet toekomt aan datgene wat echt het verschil maakt. Haar lichaam geeft signalen dat ze over haar grenzen heen gaat: hartkloppingen, een knoop in haar buik als ze aan haar werk denkt. Regelmatig hoofdpijn. Als ze thuiskomt uit haar werk is ze niet de leukste versie van zichzelf. Ze reageert prikkelbaar tegen de mensen van wie ze het meeste houdt en daarover voelt ze zich schuldig. Ze probeert al langer om het anders te doen maar dat lukt haar niet structureel.

Na ons gesprek denkt ze dat ik haar goed kan helpen, maar nu is niet het juiste moment. Misschien volgend jaar.

Vorige week hebben we weer even contact. Ze vertelde me dat ze al ruim een half jaar thuis zit. Na ons gesprek heeft ze op wilskracht en doorzettingsvermogen nog een paar maanden gewerkt en daarna is ze uitgevallen. Burn-out.

Pijnlijk.

Dit zou niet nodig hoeven zijn als oudste dochters het zichzelf zouden toestaan om het niet langer alleen doen, maar in plaats daarvan hulp zouden inschakelen.

Hoe komt het nu dat oudste dochters denken dat ze het zelf en alleen moeten oplossen?

Dat is wat oudste dochters van jongs af aan hebben geleerd en gedaan. Je straalt uit dat je het alleen kunt. Daardoor krijg je vrijwel nooit hulp aangeboden, want jij redt je wel. Je geeft daarom makkelijker hulp dan dat je hulp ontvangt.

Oudste dochters wachten bovendien met hulp vragen omdat ze vinden dat ze het zelf moeten kunnen oplossen. Daarnaast vinden ze het lastig om hun hulpvraag te formuleren. Tegen de tijd dat ze nadenken over hulp inschakelen zijn ze al zo overbelast dat ze denken dat ze nog drukker worden als ze hulp inschakelen en dat kunnen ze er dan niet bij hebben.

Een hele logische gedachte als je er middenin zit, maar… blijven doen wat je al doet en een ander resultaat verwachten is niet reëel.

Diezelfde week had ik ook een gesprek met een van de oudste dochters die meedoet aan mijn huidige jaargroep Bezield leiderschap vanuit systemisch perspectief. In het gesprek gaf ze aan:

‘Zonder de jaargroep was ik omgevallen in mijn werk en in een burn-out geraakt en dan was ik veel verder van huis geweest.’

Het verschil tussen kiezen voor jezelf of dat niet doen werd pijnlijk duidelijk.

Ben je een oudste dochter en herken je je hierin? Weet dan dat je het antwoord niet gaat vinden door er nog langer over na te denken of te wachten op het juiste moment.

Het juiste moment is nu.

Op 17 oktober gaat de jaargroep Bezield leiderschap vanuit systemisch perspectief weer van start. In een groep van 8 oudste dochters op leiderschapsposities gaan we een jaar lang samen op ontdekkingsreis. Je maakt eindelijk tijd en ruimte voor jezelf en neemt stevig je eigen plek in waardoor je meer plezier, energie en voldoening ervaart en effectiever bent in je leiderschap. Je stopt met managen en begint met leiden en voelt weer dat je leeft.

Voel je een ‘Ja, dit wil ik? Vraag dan nu een persoonlijk gesprek aan. Ik leer je graag beter kennen en samen verhelderen we je ontwikkelingsvraag. Wacht niet te lang want er zijn maar 8 plekken beschikbaar en we starten op 17 oktober.

Je moet het zelf doen, je hoeft het niet alleen te doen.

PS. Herken je wat ik beschrijf maar is deze jaargroep (nog) niet passend? Op 3 oktober geef ik de masterclass: Doorbreek de oudste dochter dynamiek. Die kan je ook al helpen om je vrijer te voelen, zonder je hele leven overhoop te gooien. Je bent welkom!